مثنوی معنوی/یک درخت شدن آن هفت درخت
| گفت راندم پیشتر من نیکبخت | باز شد آن هفت جمله یک درخت | |||||
| هفت می‌شد فرد می‌شد هر دمی | من چه سان می‌گشتم ازحیرت همی | |||||
| بعد از آن دیدم درختان در نماز | صف کشیده چون جماعت کرده ساز | |||||
| یک درخت از پیش مانند امام | دیگران اندر پس او در قیام | |||||
| آن قیام و آن رکوع و آن سجود | از درختان بس شگفتم می‌نمود | |||||
| یاد کردم قول حق را آن زمان | گفت النجم و شجر را یسجدان | |||||
| این درختان را نه زانو نه میان | این چه ترتیب نمازست آنچنان | |||||
| آمد الهام خدا کای با فروز | می عجب داری ز کار ما هنوز | |||||