مثنوی معنوی/گواهی فعل و قول بیرونی بر ضمیر و نور اندرونی
| فعل و قول آمد گواهان ضمیر | زین دو بر باطن تو استدلال گیر | |||||
| چون ندارد سیر سرت در درون | بنگر اندر بول رنجور از برون | |||||
| فعل و قول آن بول رنجوران بود | که طبیب جسم را برهان بود | |||||
| وآن طبیب روح در جانش رود | وز ره جان اندر ایمانش رود | |||||
| حاجتش ناید به فعل و قول خوب | احذروهم هم جواسیس القلوب | |||||
| این گواه فعل و قول از وی بجو | کو به دریا نیست واصل هم‌چو جو | |||||