| | | | | | |
|
گفت موسی با یکی مست خیال |
|
کای بداندیش از شقاوت وز ضلال |
|
|
صد گمانت بود در پیغامبریم |
|
با چنین برهان و این خلق کریم |
|
|
صد هزاران معجزه دیدی ز من |
|
صد خیالت میفزود و شک و ظن |
|
|
از خیال و وسوسه تنگ آمدی |
|
طعن بر پیغامبریام میزدی |
|
|
گرد از دریا بر آوردم عیان |
|
تا رهیدیت از شر فرعونیان |
|
|
ز آسمان چل سال کاسه و خوان رسید |
|
وز دعاام جوی از سنگی دوید |
|
|
این و صد چندین و چندین گرم و سرد |
|
از تو ای سرد آن توهم کم نکرد |
|
|
بانگ زد گوسالهای از جادوی |
|
سجده کردی که خدای من توی |
|
|
آن توهمهات را سیلاب برد |
|
زیرکی باردت را خواب برد |
|
|
چون نبودی بد گمان در حق او |
|
چون نهادی سر چنان ای زشتخو |
|
|
چون خیالت نامد از تزویر او |
|
وز فساد سحر احمقگیر او |
|
|
سامریی خود که باشد ای سگان |
|
که خدایی بر تراشد در جهان |
|
|
چون درین تزویر او یکدل شدی |
|
وز همه اشکالها عاطل شدی |
|
|
گاو میشاید خدایی را بلاف |
|
در رسولیام تو چون کردی خلاف |
|
|
پیش گاوی سجده کردی از خری |
|
گشت عقلت صید سحر سامری |
|
|
چشم دزدیدی ز نور ذوالجلال |
|
اینت جهل وافر و عین ضلال |
|
|
شه بر آن عقل و گزینش که تراست |
|
چون تو کان جهل را کشتن سزاست |
|
|
گاو زرین بانگ کرد آخر چه گفت |
|
کاحمقان را این همه رغبت شکفت |
|
|
زان عجبتر دیدهایت از من بسی |
|
لیک حق را کی پذیرد هر خسی |
|
|
باطلان را چه رباید باطلی |
|
عاطلان را چه خوش آید عاطلی |
|
|
زانک هر جنسی رباید جنس خود |
|
گاو سوی شیر نر کی رو نهد |
|
|
گرگ بر یوسف کجا عشق آورد |
|
جز مگر از مکر تا او را خورد |
|
|
چون ز گرگی وا رهد محرم شود |
|
چون سگ کهف از بنی آدم شود |
|
|
چون ابوبکر از محمد برد بو |
|
گفت هذا لیس وجه کاذب |
|
|
چون نبد بوجهل از اصحاب درد |
|
دید صد شق قمر باور نکرد |
|
|
دردمندی کش ز بام افتاد طشت |
|
زو نهان کردیم حق پنهان نگشت |
|
|
وانک او جاهل بد از دردش بعید |
|
چند بنمودند و او آن را ندید |
|
|
آینهی دل صاف باید تا درو |
|
وا شناسی صورت زشت از نکو |
|