مثنوی معنوی/گفتن درزی ترک را هی خاموش کی اگر مضاحک دگر گویم قبات تنگ آید
| گفت درزی ای طواشی بر گذر | وای بر تو گر کنم لاغی دگر | |||||
| پس قبایت تنگ آید باز پس | این کند با خویشتن خود هیچ کس | |||||
| خنده‌ی چه رمزی ار دانستیی | تو به جای خنده خون بگرستیی | |||||
| گفت درزی ای طواشی بر گذر | وای بر تو گر کنم لاغی دگر | |||||
| پس قبایت تنگ آید باز پس | این کند با خویشتن خود هیچ کس | |||||
| خنده‌ی چه رمزی ار دانستیی | تو به جای خنده خون بگرستیی | |||||