| | | | | | |
|
من خلیل وقتم و او جبرئیل |
|
من نخواهم در بلا او را دلیل |
|
|
او ادب ناموخت از جبریل راد |
|
که بپرسید از خیل حق مراد |
|
|
که مرادت هست تا یاری کنم |
|
ورنه بگریزم سبکباری کنم |
|
|
گفت ابراهیم نی رو از میان |
|
واسطه زحمت بود بعد العیان |
|
|
بهر این دنیاست مرسل رابطه |
|
ممنان را زانک هست او واسطه |
|
|
هر دل ار سامع بدی وحی نهان |
|
حرف و صوتی کی بدی اندر جهان |
|
|
گرچه او محو حقست و بیسرست |
|
لیک کار من از آن نازکترست |
|
|
کردهی او کردهی شاهست لیک |
|
پیش ضعفم بد نمایندهست نیک |
|
|
آنچ عین لطف باشد بر عوام |
|
قهر شد بر نازنینان کرام |
|
|
بس بلا و رنج میباید کشید |
|
عامه را تا فرق را توانند دید |
|
|
کین حروف واسطه ای یار غار |
|
پیش واصل خار باشد خار خار |
|
|
بس بلا و رنج بایست و وقوف |
|
تا رهد آن روح صافی از حروف |
|
|
لیک بعضی زین صدا کرتر شدند |
|
باز بعضی صافی و برتر شدند |
|
|
همچو آب نیل آمد این بلا |
|
سعد را آبست و خون بر اشقیا |
|
|
هر که پایانبینتر او مسعودتر |
|
جدتر او کارد که افزون دید بر |
|
|
زانک داند کین جهان کاشتن |
|
هست بهر محشر و برداشتن |
|
|
هیچ عقدی بهر عین خود نبود |
|
بلک از بهر مقام ربح و سود |
|
|
هیچ نبود منکری گر بنگری |
|
منکریاش بهر عین منکری |
|
|
بل برای قهر خصم اندر حسد |
|
یا فزونی جستن و اظهار خود |
|
|
وآن فزونی هم پی طمع دگر |
|
بیمعانی چاشنی ندهد صور |
|
|
زان همیپرسی چرا این میکنی |
|
که صور زیتست و معنی روشنی |
|
|
ورنه این گفتن چرا از بهر چیست |
|
چونک صورت بهر عین صورتیست |
|
|
این چرا گفتن سال از فایدهست |
|
جز برای این چرا گفتن بدست |
|
|
از چه رو فایدهی جویی ای امین |
|
چون بود فایده این خود همین |
|
|
پس نقوش آسمان و اهل زمین |
|
نیست حکمت کان بود بهر همین |
|
|
گر حکیمی نیست این ترتیب چیست |
|
ور حکیمی هست چون فعلش تهیست |
|
|
کس نسازد نقش گرمابه و خضاب |
|
جز پی قصد صواب و ناصواب |
|