| | | | | | |
| |
هین بیا که من رسولم دعوتی |
|
چون اجل شهوت‌کشم نه شهوتی |
|
| |
ور بود شهوت امیر شهوتم |
|
نه اسیر شهوت روی بتم |
|
| |
بت‌شکن بودست اصل اصل ما |
|
چون خلیل حق و جمله انبیا |
|
| |
گر در آییم ای رهی در بتکده |
|
بت سجود آرد نه ما در معبده |
|
| |
احمد و بوجهل در بتخانه رفت |
|
زین شدن تا آن شدن فرقیست زفت |
|
| |
این در آید سر نهند او را بتان |
|
آن در آید سر نهد چون امتان |
|
| |
این جهان شهوتی بتخانه‌ایست |
|
انبیا و کافران را لانه‌ایست |
|
| |
لیک شهوت بنده‌ی پاکان بود |
|
زر نسوزد زانک نقد کان بود |
|
| |
کافران قلب‌اند و پاکان هم‌چو زر |
|
اندرین بوته درند این دو نفر |
|
| |
قلب چون آمد سیه شد در زمان |
|
زر در آمد شد زری او عیان |
|
| |
دست و پا انداخت زر در بوته خوش |
|
در رخ آتش همی خندد رگش |
|
| |
جسم ما روپوش ما شد در جهان |
|
ما چو دریا زیر این که در نهان |
|
| |
شاه دین را منگر ای نادان بطین |
|
کین نظر کردست ابلیس لعین |
|
| |
کی توان اندود این خورشید را |
|
با کف گل تو بگو آخر مرا |
|
| |
گر بریزی خاک و صد خاکسترش |
|
بر سر نور او برآید بر سرش |
|
| |
که کی باشد کو بپوشد روی آب |
|
طین کی باشد کو بپوشد آفتاب |
|
| |
خیز بلقیسا چو ادهم شاه‌وار |
|
دود ازین ملک دو سه روزه بر آر |
|
