مثنوی معنوی/وصیت کردن عمران جفت خود را بعد از مجامعت کی مرا ندیده باشی

by مولوی

	وا مگردان هیچ ازینها دم مزن			تا نیاید بر من و تو صد حزن
	عاقبت پیدا شود آثار این			چون علامتها رسید ای نازنین
	در زمان از سوی میدان نعره‌ها			می‌رسید از خلق و پر می‌شد هوا
	شاه از آن هیبت برون جست آن زمان			پابرهنه کین چه غلغلهاست هان
	از سوی میدان چه بانگست و غریو			کز نهیبش می‌رمد جنی و دیو
	گفت عمران شاه ما را عمر باد			قوم اسراییلیانند از تو شاد
	از عطای شاه شادی می‌کنند			رقص می‌آرند و کفها می‌زنند
	گفت باشد کین بود اما ولیک			وهم و اندیشه مرا پر کرد نیک