| | | | | | |
| |
گفت آری لیک کو دور یزید |
|
کی بدست این غم چه دیر اینجا رسید |
|
| |
چشم کوران آن خسارت را بدید |
|
گوش کران آن حکایت را شنید |
|
| |
خفته بودستید تا اکنون شما |
|
که کنون جامه دریدیت از عزا |
|
| |
پس عزا بر خود کنید ای خفتگان |
|
زانک بد مرگیست این خواب گران |
|
| |
روح سلطانی ز زندانی بجست |
|
جامه چه درانیم و چون خاییم دست |
|
| |
چونک ایشان خسرو دین بوده‌اند |
|
وقت شادی شد چو بشکستند بند |
|
| |
سوی شادروان دولت تاختند |
|
کنده و زنجیر را انداختند |
|
| |
روز ملکست و گش و شاهنشهی |
|
گر تو یک ذره ازیشان آگهی |
|
| |
ور نه‌ای آگه برو بر خود گری |
|
زانک در انکار نقل و حشری |
|
| |
بر دل و دین خرابت نوحه کن |
|
که نمی‌بیند جز این خاک کهن |
|
| |
ور همی‌بیند چرا نبود دلیر |
|
پشتدار و جانسپار و چشم‌سیر |
|
| |
در رخت کو از می دین فرخی |
|
گر بدیدی بحر کو کف سخی |
|
| |
آنک جو دید آب را نکند دریغ |
|
خاصه آن کو دید آن دریا و میغ |
|
