| | | | | | |
|
مرغ گفتش خواجه در خلوت مهایست |
|
دین احمد را ترهب نیک نیست |
|
|
از ترهب نهی کردست آن رسول |
|
بدعتی چون در گرفتی ای فضول |
|
|
جمعه شرطست و جماعت در نماز |
|
امر معروف و ز منکر احتراز |
|
|
رنج بدخویان کشیدن زیر صبر |
|
منفعت دادن به خلقان همچو ابر |
|
|
خیر ناس آن ینفع الناس ای پدر |
|
گر نه سنگی چه حریفی با مدر |
|
|
در میان امت مرحوم باش |
|
سنت احمد مهل محکوم باشد |
|
|
گفت عقل هر که را نبود رسوخ |
|
پیش عاقل او چو سنگست و کلوخ |
|
|
چون حمارست آنک نانش امنیتست |
|
صحبت او عین رهبانیتست |
|
|
زانک غیر حق همه گردد رفات |
|
کل آت بعد حین فهو آت |
|
|
حکم او هم حکم قبلهی او بود |
|
مردهاش خوان چونک مردهجو بود |
|
|
هر که با این قوم باشد راهبست |
|
که کلوخ و سنگ او را صاحبست |
|
|
خود کلوخ و سنگ کس را ره نزد |
|
زین کلوخان صد هزار آفت رسد |
|
|
گفت مرغش پس جهاد آنگه بود |
|
کین چنین رهزن میان ره بود |
|
|
از برای حفظ و یاری و نبرد |
|
بر ره ناآمن آید شیرمرد |
|
|
عرق مردی آنگهی پیدا شود |
|
که مسافر همره اعدا شود |
|
|
چون نبی سیف بودست آن رسول |
|
امت او صفدرانند و فحول |
|
|
مصلحت در دین ما جنگ و شکوه |
|
مصلحت در دین عیسی غار و کوه |
|
|
گفت آری گر بود یاری و زور |
|
تا به قوت بر زند بر شر و شور |
|
|
چون نباشد قوتی پرهیز به |
|
در فرار لا یطاق آسان بجه |
|
|
گفت صدق دل بباید کار را |
|
ورنه یاران کم نیاید یار را |
|
|
یار شو تا یار بینی بیعدد |
|
زانک بییاران بمانی بیمدد |
|
|
دیو گرگست و تو همچون یوسفی |
|
دامن یعقوب مگذار ای صفی |
|
|
گرگ اغلب آنگهی گیرا بود |
|
کز رمه شیشک به خود تنها رود |
|
|
آنک سنت یا جماعت ترک کرد |
|
در چنین مسبع نه خون خویش خورد |
|
|
هست سنت ره جماعت چون رفیق |
|
بیره و بییار افتی در مضیق |
|
|
همرهی نه کو بود خصم خرد |
|
فرصتی جوید که جامهی تو برد |
|
|
میرود با تو که یابد عقبهای |
|
که تواند کردت آنجا نهبهای |
|
|
یا بود اشتردلی چون دید ترس |
|
گوید او بهر رجوع از راه درس |
|
|
یار را ترسان کند ز اشتردلی |
|
این چنین همره عدو دان نه ولی |
|
|
راه جانبازیست و در هر غیشهای |
|
آفتی در دفع هر جانشیشهای |
|
|
راه دین زان رو پر از شور و شرست |
|
که نه راه هر مخنث گوهرست |
|
|
در ره این ترس امتحانهای نفوس |
|
همچو پرویزن به تمییز سبوس |
|
|
راه چه بود پر نشان پایها |
|
یار چه بود نردبان رایها |
|
|
گیرم آن گرگت نیابد ز احتیاط |
|
بی ز جمعیت نیابی آن نشاط |
|
|
آنک تنها در رهی او خوش رود |
|
با رفیقان سیر او صدتو شود |
|
|
با غلیظی خر ز یاران ای فقیر |
|
در نشاط آید شود قوتپذیر |
|
|
هر خری کز کاروان تنها رود |
|
بر وی آن راه از تعب صدتو شود |
|
|
چند سیخ و چند چوب افزون خورد |
|
تا که تنها آن بیابان را برد |
|
|
مر ترا میگوید آن خر خوش شنو |
|
گر نهای خر همچنین تنها مرو |
|
|
آنک تنها خوش رود اندر رصد |
|
با رفیقان بیگمان خوشتر رود |
|
|
هر نبیی اندرین راه درست |
|
معجزه بنمود و همراهان بجست |
|
|
گر نباشد یاری دیوارها |
|
کی برآید خانه و انبارها |
|
|
هر یکی دیوار اگر باشد جدا |
|
سقف چون باشد معلق در هوا |
|
|
گر نباشد یاری حبر و قلم |
|
کی فتد بر روی کاغذها رقم |
|
|
این حصیری که کسی میگسترد |
|
گر نپیوندد به هم بادش برد |
|
|
حق ز هر جنسی چو زوجین آفرید |
|
پس نتایج شد ز جمعیت پدید |
|
|
او بگفت و او بگفت از اهتزاز |
|
بحثشان شد اندرین معنی دراز |
|
|
مثنوی را چابک و دلخواه کن |
|
ماجرا را موجز و کوتاه کن |
|
|
بعد از آن گفتش که گندم آن کیست |
|
گفت امانت از یتیم بی وصیست |
|
|
مال ایتام است امانت پیش من |
|
زانک پندارند ما را متمن |
|
|
گفت من مضطرم و مجروححال |
|
هست مردار این زمان بر من حلال |
|
|
هین به دستوری ازین گندم خورم |
|
ای امین و پارسا و محترم |
|
|
گفت مفتی ضرورت هم توی |
|
بیضرورت گر خوری مجرم شوی |
|
|
ور ضرورت هست هم پرهیز به |
|
ور خوری باری ضمان آن بده |
|
|
مرغ پس در خود فرو رفت آن زمان |
|
توسنش سر بستد از جذب عنان |
|
|
چون بخورد آن گندم اندر فخ بماند |
|
چند او یاسین و الانعام خواند |
|
|
بعد در ماندن چه افسوس و چه آه |
|
پیش از آن بایست این دود سیاه |
|
|
آن زمان که حرص جنبید و هوس |
|
آن زمان میگو کای فریادرس |
|
|
کان زمان پیش از خرابی بصره است |
|
بوک بصره وا رهد هم زان شکست |
|
|
ابک لی یا باکیی یا ثاکلی |
|
قبل هدم البصرة و الموصل |
|
|
نح علی قبل موتی واغتفر |
|
لا تنح لی بعد موتی واصطبر |
|
|
ابک لی قبل ثبوری فیالنوی |
|
بعد طوفان النوی خل البکا |
|
|
آن زمان که دیو میشد راهزن |
|
آن زمان بایست یاسین خواندن |
|
|
پیش از آنک اشکسته گردد کاروان |
|
آن زمان چوبک بزن ای پاسبان |
|