| | | | | | |
|
گفت ای صدیق آخر گفتمت |
|
که مرا انباز کن در مکرمت |
|
|
گفت ما دو بندگان کوی تو |
|
کردمش آزاد من بر روی تو |
|
|
تو مرا میدار بنده و یار غار |
|
هیچ آزادی نخواهم زینهار |
|
|
که مرا از بندگیت آزادیست |
|
بیتو بر من محنت و بیدادیست |
|
|
ای جهان را زنده کرده ز اصطفا |
|
خاص کرده عام را خاصه مرا |
|
|
خوابها میدید جانم در شباب |
|
که سلامم کرد قرص آفتاب |
|
|
از زمینم بر کشید او بر سما |
|
همره او گشته بودم ز ارتقا |
|
|
گفتم این ماخولیا بود و محال |
|
هیچ گردد مستحیلی وصف حال |
|
|
چون ترا دیدم بدیدم خویش را |
|
آفرین آن آینهی خوش کیش را |
|
|
چون ترا دیدم محالم حال شد |
|
جان من مستغرق اجلال شد |
|
|
چون ترا دیدم خود ای روح البلاد |
|
مهر این خورشید از چشمم فتاد |
|
|
گشت عالیهمت از نو چشم من |
|
جز به خواری نگردد اندر چمن |
|
|
نور جستم خود بدیدم نور نور |
|
حور جستم خود بدیدم رشک حور |
|
|
یوسفی جستم لطیف و سیم تن |
|
یوسفستانی بدیدم در تو من |
|
|
در پی جنت بدم در جست و جو |
|
جنتی بنمود از هر جزو تو |
|
|
هست این نسبت به من مدح و ثنا |
|
هست این نسبت به تو قدح و هجا |
|
|
همچو مدح مرد چوپان سلیم |
|
مر خدا را پیش موسی کلیم |
|
|
که بجویم اشپشت شیرت دهم |
|
چارقت دوم من و پیشت نهم |
|
|
قدح او را حق به مدحی برگرفت |
|
گر تو هم رحمت کنی نبود شگفت |
|
|
رحم فرما بر قصور فهمها |
|
ای ورای عقلها و وهمها |
|
|
ایها العشاق اقبالی جدید |
|
از جهان کهنهی نوگر رسید |
|
|
زان جهان کو چارهی بیچارهجوست |
|
صد هزاران نادره دنیا دروست |
|
|
ابشروا یا قوم اذ جاء الفرج |
|
افرحوا یا قوم قد زال الحرج |
|
|
آفتابی رفت در کازهی هلال |
|
در تقاضا که ارحنا یا بلال |
|
|
زیر لب میگفتی از بیم عدو |
|
کوری او بر مناره رو بگو |
|
|
میدمد در گوش هر غمگین بشیر |
|
خیز ای مدبر ره اقبال گیر |
|
|
ای درین حبس و درین گند و شپش |
|
هین که تا کس نشنود رستی خمش |
|
|
چون کنی خامش کنون ای یار من |
|
کز بن هر مو بر آمد طبلزن |
|
|
آنچنان کر شد عدو رشکخو |
|
گوید این چندین دهل را بانگ کو |
|
|
میزند بر روش ریحان که طریست |
|
او ز کوری گوید این آسیب چیست |
|
|
میشکنجد حور دستش میکشد |
|
کور حیران کز چه دردم میکند |
|
|
این کشاکش چیست بر دست و تنم |
|
خفتهام بگذار تا خوابی کنم |
|
|
آنک در خوابش همیجویی ویست |
|
چشم بگشا کان مه نیکو پیست |
|
|
زان بلاها بر عزیزان بیش بود |
|
کان تجمش یار با خوبان فزود |
|
|
لاغ با خوبان کند بر هر رهی |
|
نیز کوران را بشوراند گهی |
|
|
خویش را یکدم برین کوران دهد |
|
تا غریو از کوی کوران بر جهد |
|