| | | | | | |
|
ترک خندیدن گرفت از داستان |
|
چشم تنگش گشت بسته آن زمان |
|
|
پارهای دزدید و کردش زیر ران |
|
از جز حق از همه احیا نهان |
|
|
حق همیدید آن ولی ستارخوست |
|
لیک چون از حد بری غماز اوست |
|
|
ترک را از لذت افسانهاش |
|
رفت از دل دعوی پیشانهاش |
|
|
اطلس چه دعوی چه رهن چه |
|
ترک سرمستست در لاغ اچی |
|
|
لابه کردش ترک کز بهر خدا |
|
لاغ میگو که مرا شد مغتذا |
|
|
گفت لاغی خندمینی آن دغا |
|
که فتاد از قهقهه او بر قفا |
|
|
پارهای اطلس سبک بر نیفه زد |
|
ترک غافل خوش مضاحک میمزد |
|
|
همچنین بار سوم ترک خطا |
|
گفت لاغی گوی از بهر خدا |
|
|
گفت لاغی خندمینتر زان دو بار |
|
کرد او این ترک را کلی شکار |
|
|
چشم بسته عقل جسته مولهه |
|
مست ترک مدعی از قهقهه |
|
|
پس سوم بار از قبا دزدید شاخ |
|
که ز خندهش یافت میدان فراخ |
|
|
چون چهارم بار آن ترک خطا |
|
لاغ از آن استا همیکرد اقتضا |
|
|
رحم آمد بر وی آن استاد را |
|
کرد در باقی فن و بیداد را |
|
|
گفت مولع گشت این مفتون درین |
|
بیخبر کین چه خسارست و غبین |
|
|
بوسهافشان کرد بر استاد او |
|
که بمن بهر خدا افسانه گو |
|
|
ای فسانه گشته و محو از وجود |
|
چند افسانه بخواهی آزمود |
|
|
خندمینتر از تو هیچ افسانه نیست |
|
بر لب گور خراب خویش ایست |
|
|
ای فرو رفته به گور جهل و شک |
|
چند جویی لاغ و دستان فلک |
|
|
تا بکی نوشی تو عشوهی این جهان |
|
که نه عقلت ماند بر قانون نه جان |
|
|
لاغ این چرخ ندیم کرد و مرد |
|
آب روی صد هزاران چون تو برد |
|
|
میدرد میدوزد این درزی عام |
|
جامهی صدسالگان طفل خام |
|
|
لاغ او گر باغها را داد داد |
|
چون دی آمد داده را بر باد داد |
|
|
پیرهطفلان شسته پیشش بهر کد |
|
تا به سعد و نحس او لاغی کند |
|