| | | | | | |
| |
گفت قایل در جهان درویش نیست |
|
ور بود درویش آن درویش نیست |
|
| |
هست از روی بقای ذات او |
|
نیست گشته وصف او در وصف هو |
|
| |
چون زبانهی شمع پیش آفتاب |
|
نیست باشد هست باشد در حساب |
|
| |
هست باشد ذات او تا تو اگر |
|
بر نهی پنبه بسوزد زان شرر |
|
| |
نیست باشد روشنی ندهد ترا |
|
کرده باشد آفتاب او را فنا |
|
| |
در دو صد من شهد یک اوقیه خل |
|
چون در افکندی و در وی گشت حل |
|
| |
نیست باشد طعم خل چون میچشی |
|
هست اوقیه فزون چون برکشی |
|
| |
پیش شیری آهوی بیهوش شد |
|
هستیاش در هست او روپوش شد |
|
| |
این قیاس ناقصان بر کار رب |
|
جوشش عشقست نه از ترک ادب |
|
| |
نبض عاشق بی ادب بر میجهد |
|
خویش را در کفهی شه مینهد |
|
| |
بیادبتر نیست کس زو در جهان |
|
با ادبتر نیست کس زو در نهان |
|
| |
هم بنسبت دان وفاق ای منتجب |
|
این دو ضد با ادب با بیادب |
|
| |
بیادب باشد چو ظاهر بنگری |
|
که بود دعوی عشقش همسری |
|
| |
چون به باطن بنگری دعوی کجاست |
|
او و دعوی پیش آن سلطان فناست |
|
| |
مات زید زید اگر فاعل بود |
|
لیک فاعل نیست کو عاطل بود |
|
| |
او ز روی لفظ نحوی فاعلست |
|
ورنه او مفعول و موتش قاتلست |
|
| |
فاعل چه کو چنان مقهور شد |
|
فاعلیها جمله از وی دور شد |
|
