| | | | | | |
|
آنک فرمودست او اندر خطاب |
|
کره و مادر همیخوردند آب |
|
|
میشخولیدند هر دم آن نفر |
|
بهر اسپان که هلا هین آب خور |
|
|
آن شخولیدن به کره میرسید |
|
سر همی بر داشت و از خور میرمید |
|
|
مادرش پرسید کای کره چرا |
|
میرمی هر ساعتی زین استقا |
|
|
گفت کره میشخولند این گروه |
|
ز اتفاق بانگشان دارم شکوه |
|
|
پس دلم میلرزد از جا میرود |
|
ز اتفاق نعره خوفم میرسد |
|
|
گفت مادر تا جهان بودست ازین |
|
کارافزایان بدند اندر زمین |
|
|
هین تو کار خویش کن ای ارجمند |
|
زود کایشان ریش خود بر میکنند |
|
|
وقت تنگ و میرود آب فراخ |
|
پیش از آن کز هجر گردی شاخ شاخ |
|
|
شهره کاریزیست پر آب حیات |
|
آب کش تا بر دمد از تو نبات |
|
|
آب خضر از جوی نطق اولیا |
|
میخوریم ای تشنهی غافل بیا |
|
|
گر نبینی آب کورانه بفن |
|
سوی جو آور سبو در جوی زن |
|
|
چون شنیدی کاندرین جو آب هست |
|
کور را تقلید باید کار بست |
|
|
جو فرو بر مشک آباندیش را |
|
تا گران بینی تو مشک خویش را |
|
|
چون گران دیدی شوی تو مستدل |
|
رست از تقلید خشک آنگاه دل |
|
|
گر نبیند کور آب جو عیان |
|
لیک داند چون سبو بیند گران |
|
|
که ز جو اندر سبو آبی برفت |
|
کین سبک بود و گران شد ز آب و زفت |
|
|
زانک هر بادی مرا در میربود |
|
باد مینربایدم ثقلم فزود |
|
|
مر سفیهان را رباید هر هوا |
|
زانک نبودشان گرانی قوی |
|
|
کشتی بیلنگر آمد مرد شر |
|
که ز باد کژ نیابد او حذر |
|
|
لنگر عقلست عاقل را امان |
|
لنگری در یوزه کن از عاقلان |
|
|
او مددهای خرد چون در ربود |
|
از خزینه در آن دریای جود |
|
|
زین چنین امداد دل پر فن شود |
|
بجهد از دل چشم هم روشن شود |
|
|
زانک نور از دل برین دیده نشست |
|
تا چو دل شد دیدهی تو عاطلست |
|
|
دل چو بر انوار عقلی نیز زد |
|
زان نصیبی هم بدو دیده دهد |
|
|
پس بدان کاب مبارک ز آسمان |
|
وحی دلها باشد و صدق بیان |
|
|
ما چو آن کره هم آب جو خوریم |
|
سوی آن وسواس طاعن ننگریم |
|
|
پیرو پیغمبرانی ره سپر |
|
طعنهی خلقان همه بادی شمر |
|
|
آن خداوندان که ره طی کردهاند |
|
گوش فا بانگ سگان کی کردهاند |
|