| | | | | | |
|
گر عمر نامی تو اندر شهر کاش |
|
کس بنفروشد به صد دانگت لواش |
|
|
چون به یک دکان بگفتی عمرم |
|
این عمر را نان فروشید از کرم |
|
|
او بگوید رو بدان دیگر دکان |
|
زان یکی نان به کزین پنجاه نان |
|
|
گر نبودی احول او اندر نظر |
|
او بگفتی نیست دکانی دگر |
|
|
پس ردی اشراق آن نااحولی |
|
بر دل کاشی شدی عمر علی |
|
|
این ازینجا گوید آن خباز را |
|
این عمر را نان فروش ای نانبا |
|
|
چون شنید او هم عمر نان در کشید |
|
پس فرستادت به دکان بعید |
|
|
کین عمر را نان ده ای انباز من |
|
راز یعنی فهم کن ز آواز من |
|
|
او همت زان سو حواله میکند |
|
هین عمر آمد که تا بر نان زند |
|
|
چون به یک دکان عمر بودی برو |
|
در همه کاشان ز نان محروم شو |
|
|
ور به یک دکان علی گفتی بگیر |
|
نان ازینجا بیحواله و بیزحیر |
|
|
احول دو بین چو بیبر شد ز نوش |
|
احول ده بینی ای مادر فروش |
|
|
اندرین کاشان خاک از احولی |
|
چون عمر میگرد چو نبوی علی |
|
|
هست احول را درین ویرانه دیر |
|
گوشه گوشه نقل نو ای ثم خیر |
|
|
ور دو چشم حقشناس آمد ترا |
|
دوست پر بین عرصهی هر دو سرا |
|
|
وا رهیدی از حوالهی جا به جا |
|
اندرین کاشان پر خوف و رجا |
|
|
اندرین جو غنچه دیدی یا شجر |
|
همچو هر جو تو خیالش ظن مبر |
|
|
که ترا از عین این عکس نقوش |
|
حق حقیقت گردد و میوهفروش |
|
|
چشم ازین آب از حول حر میشود |
|
عکس میبیند سد پر میشود |
|
|
پس به معنی باغ باشد این نه آب |
|
پس مشو عریان چو بلقیس از حباب |
|
|
بار گوناگونست بر پشت خران |
|
هین به یک چون این خران را تو مران |
|
|
بر یکی خر بار لعل و گوهرست |
|
بر یکی خر بار سنگ و مرمرست |
|
|
بر همه جوها تو این حکمت مران |
|
اندرین جو ماه بین عکسش مخوان |
|
|
آب خضرست این نه آب دام و دد |
|
هر چه اندر روی نماید حق بود |
|
|
زین تگ جو ماه گوید من مهم |
|
من نه عکسم همحدیث و همرهم |
|
|
اندرین جو آنچ بر بالاست هست |
|
خواه بالا خواه در وی دار دست |
|
|
از دگر جوها مگیر این جوی را |
|
ماه دان این پرتو مهروی را |
|
|
این سخن پایان ندارد آن غریب |
|
بس گریست از درد خواجه شد کیب |
|