| | | | | | |
|
کودکان مکتبی از اوستاد |
|
رنج دیدند از ملال و اجتهاد |
|
|
مشورت کردند در تعویق کار |
|
تا معلم در فتد در اضطرار |
|
|
چون نمیآید ورا رنجوریی |
|
که بگیرد چند روز او دوریی |
|
|
تا رهیم از حبس و تنگی و ز کار |
|
هست او چون سنگ خارا بر قرار |
|
|
آن یکی زیرکتر این تدبیر کرد |
|
که بگوید اوستا چونی تو زرد |
|
|
خیر باشد رنگ تو بر جای نیست |
|
این اثر یا از هوا یا از تبیست |
|
|
اندکی اندر خیال افتد ازین |
|
تو برادر هم مدد کن اینچنین |
|
|
چون درآیی از در مکتب بگو |
|
خیر باشد اوستا احوال تو |
|
|
آن خیالش اندکی افزون شود |
|
کز خیالی عاقلی مجنون شود |
|
|
آن سوم و آن چارم و پنجم چنین |
|
در پی ما غم نمایند و حنین |
|
|
تا چو سی کودک تواتر این خبر |
|
متفق گویند یابد مستقر |
|
|
هر یکی گفتش که شاباش ای ذکی |
|
باد بختت بر عنایت متکی |
|
|
متفق گشتند در عهد وثیق |
|
که نگرداند سخن را یک رفیق |
|
|
بعد از آن سوگند داد او جمله را |
|
تا که غمازی نگوید ماجرا |
|
|
رای آن کودک بچربید از همه |
|
عقل او در پیش میرفت از رمه |
|
|
آن تفاوت هست در عقل بشر |
|
که میان شاهدان اندر صور |
|
|
زین قبل فرمود احمد در مقال |
|
در زبان پنهان بود حسن رجال |
|