| | | | | | |
|
چند آن فرعون میشد نرم و رام |
|
چون شنیدی او ز موسی آن کلام |
|
|
آن کلامی که بدادی سنگ شیر |
|
از خوشی آن کلام بینظیر |
|
|
چون بهامان که وزیرش بود او |
|
مشورت کردی که کینش بود خو |
|
|
پس بگفتی تا کنون بودی خدیو |
|
بنده گردی ژندهپوشی را بریو |
|
|
همچو سنگ منجنیقی آمدی |
|
آن سخن بر شیشه خانهی او زدی |
|
|
هر چه صد روز آن کلیم خوشخطاب |
|
ساختی در یکدم او کردی خراب |
|
|
عقل تو دستور و مغلوب هواست |
|
در وجودت رهزن راه خداست |
|
|
ناصحی ربانیی پندت دهد |
|
آن سخن را او به فن طرحی نهد |
|
|
کین نه بر جایست هین از جا مشو |
|
نیست چندان با خود آ شیدا مشو |
|
|
وای آن شه که وزیرش این بود |
|
جای هر دو دوزخ پر کین بود |
|
|
شاد آن شاهی که او را دستگیر |
|
باشد اندر کار چون آصف وزیر |
|
|
شاه عادل چون قرین او شود |
|
نام آن نور علی نور این بود |
|
|
چون سلیمان شاه و چون آصف وزیر |
|
نور بر نورست و عنبر بر عبیر |
|
|
شاه فرعون و چو هامانش وزیر |
|
هر دو را نبود ز بدبختی گزیر |
|
|
پس بود ظلمات بعضی فوق بعض |
|
نه خرد یار و نه دولت روز عرض |
|
|
من ندیدم جز شقاوت در لام |
|
گر تو دیدستی رسان از من سلام |
|
|
همچو جان باشد شه و صاحب چو عقل |
|
عقل فاسد روح را آرد بنقل |
|
|
آن فرشتهی عقل چون هاروت شد |
|
سحرآموز دو صد طاغوت شد |
|
|
عقل جزوی را وزیر خود مگیر |
|
عقل کل را ساز ای سلطان وزیر |
|
|
مر هوا را تو وزیر خود مساز |
|
که برآید جان پاکت از نماز |
|
|
کین هوا پر حرص و حالیبین بود |
|
عقل را اندیشه یوم دین بود |
|
|
عقل را دو دیده در پایان کار |
|
بهر آن گل میکشد او رنج خار |
|
|
که نفرساید نریزد در خزان |
|
باد هر خرطوم اخشم دور از آن |
|