| | | | | | |
|
پیش عطاری یکی گلخوار رفت |
|
تا خرد ابلوج قند خاص زفت |
|
|
پس بر عطار طرار دودل |
|
موضع سنگ ترازو بود گل |
|
|
گفت گل سنگ ترازوی منست |
|
گر ترا میل شکر بخریدنست |
|
|
گفت هستم در مهمی قندجو |
|
سنگ میزان هر چه خواهی باش گو |
|
|
گفت با خود پیش آنک گلخورست |
|
سنگ چه بود گل نکوتر از زرست |
|
|
همچو آن دلاله که گفت ای پسر |
|
نو عروسی یافتم بس خوبفر |
|
|
سخت زیبا لیک هم یک چیز هست |
|
که آن ستیره دختر حلواگرست |
|
|
گفت بهتر این چنین خود گر بود |
|
دختر او چرب و شیرینتر بود |
|
|
گر نداری سنگ و سنگت از گلست |
|
این به و به گل مرا میوهی دلست |
|
|
اندر آن کفهی ترازو ز اعتداد |
|
او به جای سنگ آن گل را نهاد |
|
|
پس برای کفهی دیگر به دست |
|
هم به قدر آن شکر را میشکست |
|
|
چون نبودش تیشهای او دیر ماند |
|
مشتری را منتظر آنجا نشاند |
|
|
رویش آن سو بود گلخور ناشکفت |
|
گل ازو پوشیده دزدیدن گرفت |
|
|
ترس ترسان که نباید ناگهان |
|
چشم او بر من فتد از امتحان |
|
|
دید عطار آن و خود مشغول کرد |
|
که فزونتر دزد هین ای رویزرد |
|
|
گر بدزدی وز گل من میبری |
|
رو که هم از پهلوی خود میخوری |
|
|
تو همی ترسی ز من لیک از خری |
|
من همیترسم که تو کمتر خوری |
|
|
گرچه مشغولم چنان احمق نیم |
|
که شکر افزون کشی تو از نیم |
|
|
چون ببینی مر شکر را ز آزمود |
|
پس بدانی احمق و غافل کی بود |
|
|
مرغ زان دانه نظر خوش میکند |
|
دانه هم از دور راهش میزند |
|
|
کز زنای چشم حظی میبری |
|
نه کباب از پهلوی خود میخوری |
|
|
این نظر از دور چون تیرست و سم |
|
عشقت افزون میشود صبر تو کم |
|
|
مال دنیا دام مرغان ضعیف |
|
ملک عقبی دام مرغان شریف |
|
|
تا بدین ملکی که او دامست ژرف |
|
در شکار آرند مرغان شگرف |
|
|
من سلیمان مینخواهم ملکتان |
|
بلک من برهانم از هر هلکتان |
|
|
کین زمان هستید خود مملوک ملک |
|
مالک ملک آنک بجهید او ز هلک |
|
|
بازگونه ای اسیر این جهان |
|
نام خود کردی امیر این جهان |
|
|
ای تو بندهی این جهان محبوس جان |
|
چند گویی خویش را خواجهی جهان |
|