| | | | | | |
| |
قصه‌ی آن آبگیرست ای عنود |
|
که درو سه ماهی اشگرف بود |
|
| |
در کلیله خوانده باشی لیک آن |
|
قشر قصه باشد و این مغز جان |
|
| |
چند صیادی سوی آن آبگیر |
|
برگذشتند و بدیدند آن ضمیر |
|
| |
پس شتابیدند تا دام آورند |
|
ماهیان واقف شدند و هوشمند |
|
| |
آنک عاقل بود عزم راه کرد |
|
عزم راه مشکل ناخواه کرد |
|
| |
گفت با اینها ندارم مشورت |
|
که یقین سستم کنند از مقدرت |
|
| |
مهر زاد و بوم بر جانشان تند |
|
کاهلی و جهلشان بر من زند |
|
| |
مشورت را زنده‌ای باید نکو |
|
که ترا زنده کند وان زنده کو |
|
| |
ای مسافر با مسافر رای زن |
|
زانک پایت لنگ دارد رای زن |
|
| |
از دم حب الوطن بگذر مه‌ایست |
|
که وطن آن سوست جان این سوی نیست |
|
| |
گر وطن خواهی گذر آن سوی شط |
|
این حدیث راست را کم خوان غلط |
|
