| | | | | | |
|
گفت ای یاران زمان آن رسید |
|
کان سر مکتوم او گردد پدید |
|
|
جمله برخیزید تا بیرون رویم |
|
تا بر آن سر نهان واقف شویم |
|
|
در فلان صحرا درختی هست زفت |
|
شاخهااش انبه و بسیار و چفت |
|
|
سخت راسخ خیمهگاه و میخ او |
|
بوی خون میآیدم از بیخ او |
|
|
خون شدست اندر بن آن خوش درخت |
|
خواجه راکشتست این منحوسبخت |
|
|
تا کنون حلم خدا پوشید آن |
|
آخر از ناشکری آن قلتبان |
|
|
که عیال خواجه را روزی ندید |
|
نه بنوروز و نه موسمهای عید |
|
|
بینوایان را به یک لقمه نجست |
|
یاد ناورد او ز حقهای نخست |
|
|
تا کنون از بهر یک گاو این لعین |
|
میزند فرزند او را در زمین |
|
|
او بخود برداشت پرده از گناه |
|
ورنه میپوشید جرمش را اله |
|
|
کافر و فاسق درین دور گزند |
|
پرده خود را بخود بر میدرند |
|
|
ظلم مستورست در اسرار جان |
|
مینهد ظالم بپیش مردمان |
|
|
که ببینیدم که دارم شاخها |
|
گاو دوزخ را ببینید از ملا |
|