| | | | | | |
|
آمدیم اکنون به طاوس دورنگ |
|
کو کند جلوه برای نام و ننگ |
|
|
همت او صید خلق از خیر و شر |
|
وز نتیجه و فایدهی آن بیخبر |
|
|
بیخبر چون دام میگیرد شکار |
|
دام را چه علم از مقصود کار |
|
|
دام را چه ضر و چه نفع از گرفت |
|
زین گرفت بیهدهش دارم شگفت |
|
|
ای برادر دوستان افراشتی |
|
با دو صد دلداری و بگذاشتی |
|
|
کارت این بودست از وقت ولاد |
|
صید مردم کردن از دام وداد |
|
|
زان شکار و انبهی و باد و بود |
|
دست در کن هیچ یابی تار و پود |
|
|
بیشتر رفتست و بیگاهست روز |
|
تو به جد در صید خلقانی هنوز |
|
|
آن یکی میگیر و آن میهل ز دام |
|
وین دگر را صید میکن چون لام |
|
|
باز این را میهل و میجو دگر |
|
اینت لعب کودکان بیخبر |
|
|
شب شود در دام تو یک صید نی |
|
دام بر تو جز صداع و قید نی |
|
|
پس تو خود را صید میکردی به دام |
|
که شدی محبوس و محرومی ز کام |
|
|
در زمانه صاحب دامی بود |
|
همچو ما احمق که صید خود کند |
|
|
چون شکار خوک آمد صید عام |
|
رنج بیحد لقمه خوردن زو حرام |
|
|
آنک ارزد صید را عشقست و بس |
|
لیک او کی گنجد اندر دام کس |
|
|
تو مگر آیی و صید او شوی |
|
دام بگذاری به دام او روی |
|
|
عشق میگوید به گوشم پست پست |
|
صید بودن خوشتر از صیادیست |
|
|
گول من کن خویش را و غره شو |
|
آفتابی را رها کن ذره شو |
|
|
بر درم ساکن شو و بیخانه باش |
|
دعوی شمعی مکن پروانه باش |
|
|
تا ببینی چاشنی زندگی |
|
سلطنت بینی نهان در بندگی |
|
|
نعل بینی بازگونه در جهان |
|
تختهبندان را لقب گشته شهان |
|
|
بس طناب اندر گلو و تاج دار |
|
بر وی انبوهی که اینک تاجدار |
|
|
همچو گور کافران بیرون حلل |
|
اندرون قهر خدا عز و جل |
|
|
چون قبور آن را مجصص کردهاند |
|
پردهی پندار پیش آوردهاند |
|
|
طبع مسکینت مجصص از هنر |
|
همچو نخل موم بیبرگ و ثمر |
|