| | | | | | |
|
گفت خواجه صبر کن با او بگو |
|
که ازو ببریم و بدهیمش به تو |
|
|
تا مگر این از دلش بیرون کنم |
|
تو تماشا کن که دفعش چون کنم |
|
|
تو دلش خوش کن بگو میدان درست |
|
که حقیقت دختر ما جفت تست |
|
|
ما ندانستیم ای خوش مشتری |
|
چونک دانستیم تو اولیتری |
|
|
آتش ما هم درین کانون ما |
|
لیلی آن ما و تو مجنون ما |
|
|
تا خیال و فکر خوش بر وی زند |
|
فکر شیرین مرد را فربه کند |
|
|
جانور فربه شود لیک از علف |
|
آدمی فربه ز عزست و شرف |
|
|
آدمی فربه شود از راه گوش |
|
جانور فربه شود از حلق و نوش |
|
|
گفت آن خاتون ازین ننگ مهین |
|
خود دهانم کی بجنبد اندرین |
|
|
این چنین ژاژی چه خایم بهر او |
|
گو بمیر آن خاین ابلیسخو |
|
|
گفت خواجه نی مترس و دم دهش |
|
تا رود علت ازو زین لطف خوش |
|
|
دفع او را دلبرا بر من نویس |
|
هل که صحت یابد آن باریکریس |
|
|
چون بگفت آن خسته را خاتون چنین |
|
مینگنجید از تبختر بر زمین |
|
|
زفت گشت و فربه و سرخ و شکفت |
|
چون گل سرخ هزاران شکر گفت |
|
|
که گهی میگفت ای خاتون من |
|
که مبادا باشد این دستان و فن |
|
|
خواجه جمعیت بکرد و دعوتی |
|
که همیسازم فرج را وصلتی |
|
|
تا جماعت عشوه میدادند و گان |
|
که ای فرج بادت مبارک اتصال |
|
|
تا یقینتر شد فرج را آن سخن |
|
علت از وی رفت کل از بیخ و بن |
|
|
بعد از آن اندر شب گردک به فن |
|
امردی را بست حنی همچو زن |
|
|
پر نگارش کرد ساعد چون عروس |
|
پس نمودش ماکیان دادش خروس |
|
|
مقنعه و حلهی عروسان نکو |
|
کنگ امرد را بپوشانید او |
|
|
شمع را هنگام خلوت زود کشت |
|
ماند هندو با چنان کنگ درشت |
|
|
هندوک فریاد میکرد و فغان |
|
از برون نشنید کس از دفزنان |
|
|
ضرب دف و کف و نعرهی مرد و زن |
|
کرد پنهان نعرهی آن نعرهزن |
|
|
تا به روز آن هندوک را میفشارد |
|
چون بود در پیش سگ انبان آرد |
|
|
زود آوردند طاس و بوغ زفت |
|
رسم دامادان فرج حمام رفت |
|
|
رفت در حمام او رنجور جان |
|
کون دریده همچو دلق تونیان |
|
|
آمد از حمام در گردک فسوس |
|
پیش او بنشست دختر چون عروس |
|
|
مادرش آنجا نشسته پاسبان |
|
که نباید کو کند روز امتحان |
|
|
ساعتی در وی نظر کرد از عناد |
|
آنگهان با هر دو دستش ده بداد |
|
|
گفت کس را خود مبادا اتصال |
|
با چو تو ناخوش عروس بدفعال |
|
|
روز رویت روی خاتونان تر |
|
کیر زشتت شب بتر از کیر خر |
|
|
همچنان جمله نعیم این جهان |
|
بس خوشست از دور پیش از امتحان |
|
|
مینماید در نظر از دور آب |
|
چون روی نزدیک باشد آن سراب |
|
|
گنده پیرست او و از بس چاپلوس |
|
خویش را جلوه کند چون نو عروس |
|
|
هین مشو مغرور آن گلگونهاش |
|
نوش نیشآلودهی او را مچش |
|
|
صبر کن کالصبر مفتاح الفرج |
|
تا نیفتی چون فرج در صد حرج |
|
|
آشکارا دانه پنهان دام او |
|
خوش نماید ز اولت انعام او |
|