مثنوی معنوی/سر آغاز ۲

by مولوی

	مدتی این مثنوی تاخیر شد			مهلتی بایست تا خون شیر شد
	تا نزاید بخت تو فرزند نو			خون نگردد شیر شیرین خوش شنو
	چون ضیاء‌الحق حسام‌الدین عنان			باز گردانید ز اوج آسمان
	چون به معراج حقایق رفته بود			بی‌بهارش غنچه‌ها ناکفته بود
	چون ز دریا سوی ساحل بازگشت			چنگ شعر مثنوی با ساز گشت
	مثنوی که صیقل ارواح بود			باز گشتش روز استفتاح بود
	مطلع تاریخ این سودا و سود			سال اندر ششصد و شصت و دو بود
	بلبلی زینجا برفت و بازگشت			بهر صید این معانی بازگشت
	ساعد شه مسکن این باز باد			تا ابد بر خلق این در باز باد
	آفت این در هوا و شهوتست			ورنه اینجا شربت اندر شربتست
	این دهان بر بند تا بینی عیان			چشم‌بند آن جهان حلق و دهان
	ای دهان تو خود دهانهٔ دوزخی			وی جهان تو بر مثال برزخی
	نور باقی پهلوی دنیای دون			شیر صافی پهلوی جوهای خون
	چون درو گامی زنی بی احتیاط			شیر تو خون می‌شود از اختلاط
	یک قدم زد آدم اندر ذوق نفس			شد فراق صدر جنت طوق نفس
	همچو دیو از وی فرشته می‌گریخت			بهر نانی چند آب چشم ریخت
	گرچه یک مو بد گنه کو جسته بود			لیک آن مو در دو دیده رسته بود
	بود آدم دیدهٔ نور قدیم			موی در دیده بود کوه عظیم
	گر در آن آدم بکردی مشورت			در پشیمانی نگفتی معذرت
	زآنک با عقلی چو عقلی جفت شد			مانع بد فعلی و بد گفت شد
	نفس با نفس دگر چون یار شد			عقل جزوی عاطل و بی‌کار شد
	چون ز تنهایی تو نومیدی شوی			زیر سایهٔ یار خورشیدی شوی
	رو بجو یار خدایی را تو زود			چون چنان کردی خدا یار تو بود
	آنک در خلوت نظر بر دوختست			آخر آن را هم ز یار آموختست
	خلوت از اغیار باید نه ز یار			پوستین بهر دی آمد نه بهار
	عقل با عقل دگر دوتا شود			نور افزون گشت و ره پیدا شود
	نفس با نفس دگر خندان شود			ظلمت افزون گشت و ره پنهان شود
	یار چشم تست ای مرد شکار			از خس و خاشاک او را پاک دار
	هین بجاروب زبان گردی مکن			چشم را از خس ره‌آوردی مکن
	چونک ممن آینه‌ی ممن بود			روی او ز آلودگی ایمن بود
	یار آیینست جان را در حزن			در رخ آیینه، ای جان، دم مزن
	تا نپوشد روی خود را در دمت			دم فرو خوردن بباید هر دمت
	کم ز خاکی چونک خاکی یار یافت			از بهاری صد هزار انوار یافت
	آن درختی کو شود با یار جفت			از هوای خوش ز سر تا پا شکفت
	در خزان چون دید او یار خلاف			در کشید او رو و سر زیر لحاف
	گفت یار بد بلا آشفتنست			چونک او آمد طریقم خفتنست
	پس بخسپم باشم از اصحاب کهف			به ز دقیانوس آن محبوس لهف
	یقظه‌شان مصروف دقیانوس بود			خوابشان سرمایه‌ی ناموس بود
	خواب بیداریست چون با دانشست			وای بیداری که با نادان نشست
	چونک زاغان خیمه بر بهمن زدند			بلبلان پنهان شدند و تن زدند
	زانک بی گلزار بلبل خامشست			غیبت خورشید بیداری‌کشست
	آفتابا ترک این گلشن کنی			تا که تحت الارض را روشن کنی
	آفتاب معرفت را نقل نیست			مشرق او غیر جان و عقل نیست
	خاصه خورشید کمالی کان سریست			روز و شب کردار او روشن‌گریست
	مطلع شمس آی گر اسکندری			بعد از آن هرجا روی نیکو فری
	بعد از آن هر جا روی مشرق شود			شرقها بر مغربت عاشق شود
	حس خفاشت سوی مغرب دوان			حس درپاشت سوی مشرق روان
	راه حس راه خرانست ای سوار			ای خران را تو مزاحم شرم دار
	پنج حسی هست جز این پنج حس			آن چو زر سرخ و این حسها چو مس
	اندر آن بازار کاهل محشرند			حس مس را چون حس زر کی خرند
	حس ابدان قوت ظلمت می‌خورد			حس جان از آفتابی می‌چرد
	ای ببرده رخت حسها سوی غیب			دست چون موسی برون آور ز جیب
	ای صفاتت آفتاب معرفت			و آفتاب چرخ بند یک صفت
	گاه خورشیدی و گه دریا شوی			گاه کوه قاف و گه عنقا شوی
	تو نه این باشی نه آن در ذات خویش			ای فزون از وهمها وز بیش بیش
	روح با علمست و با عقلست یار			روح را با تازی و ترکی چه کار
	از تو ای بی نقش با چندین صور			هم مشبه هم موحد خیره‌سر
	گه مشبه را موحد می‌کند			گه موحد را صور ره می‌زند
	گه ترا گوید ز مستی بوالحسن			یا صغیر السن یا رطب البدن
	گاه نقش خویش ویران می‌کند			آن پی تنزیه جانان می‌کند
	چشم حس را هست مذهب اعتزال			دیده‌ی عقلست سنی در وصال
	سخره‌ی حس‌اند اهل اعتزال			خویش را سنی نمایند از ضلال
	هر که بیرون شد ز حس سنی ویست			اهل بینش چشم عقل خوش‌پیست
	گر بدیدی حس حیوان شاه را			پس بدیدی گاو و خر الله را
	گر نبودی حس دیگر مر ترا			جز حس حیوان ز بیرون هوا
	پس بنی‌آدم مکرم کی بدی			کی به حس مشترک محرم شدی
	نامصور یا مصور گفتنت			باطل آمد بی ز صورت رفتنت
	نامصور یا مصور پیش اوست			کو همه مغزست و بیرون شد ز پوست
	گر تو کوری نیست بر اعمی حرج			ورنه رو کالصبر مفتاح الفرج
	پرده‌های دیده را داروی صبر			هم بسوزد هم بسازد شرح صدر
	آینه‌ی دل چون شود صافی و پاک			نقشها بینی برون از آب و خاک
	هم ببینی نقش و هم نقاش را			فرش دولت را و هم فراش را
	چون خلیل آمد خیال یار من			صورتش بت معنی او بت‌شکن
	شکر یزدان را که چون او شد پدید			در خیالش جان خیال خود بدید
	خاک درگاهت دلم را می‌فریفت			خاک بر وی کو ز خاکت می‌شکیفت
	گفتم ار خوبم پذیرم این ازو			ورنه خود خندید بر من زشت‌رو
	چاره آن باشد که خود را بنگرم			ورنه او خندد مرا من کی خرم
	او جمیلست و محب للجمال			کی جوان نو گزیند پیر زال
	خوب خوبی را کند جذب این بدان			طیبات و طیبین بر وی بخوان
	در جهان هر چیز چیزی جذب کرد			گرم گرمی را کشید و سرد سرد
	قسم باطل باطلان را می‌کشند			باقیان از باقیان هم سرخوشند
	ناریان مر ناریان را جاذب‌اند			نوریان مر نوریان را طالب‌اند
	چشم چون بستی ترا جان کند نیست			چشم را از نور روزن صبر نیست
	چشم چون بستی ترا تاسه گرفت			نور چشم از نور روزن کی شکفت
	تاسه‌ی تو جذب نور چشم بود			تا بپیوندد به نور روز زود
	چشم باز ار تاسه گیرد مر ترا			دانک چشم دل ببستی بر گشا
	آن تقاضای دو چشم دل شناس			کو همی‌جوید ضیای بی‌قیاس
	چون فراق آن دو نور بی‌ثبات			تاسه آوردت گشادی چشمهات
	پس فراق آن دو نور پایدار			تا سه می‌آرد مر آن را پاس دار
	او چو می‌خواند مرا من بنگرم			لایق جذبم و یا بد پیکرم
	گر لطیفی زشت را در پی کند			تسخری باشد که او بر وی کند
	کی ببینم روی خود را ای عجب			تا چه رنگم همچو روزم یا چو شب
	نقش جان خویش من جستم بسی			هیچ می‌ننمود نقشم از کسی
	گفتم آخر آینه از بهر چیست			تا بداند هر کسی کو چیست و کیست
	آینه‌ی آهن برای پوستهاست			آینه‌ی سیمای جان سنگی‌بهاست
	آینه‌ی جان نیست الا روی یار			روی آن یاری که باشد زان دیار
	گفتم ای دل آینه‌ی کلی بجو			رو به دریا کار بر ناید بجو
	زین طلب بنده به کوی تو رسید			درد مریم را به خرمابن کشید
	دیده‌ی تو چون دلم را دیده شد			صد دل نادیده غرق دیده شد
	آینه‌ی کلی ترا دیدم ابد			دیدم اندر چشم تو من نقش خود
	گفتم آخر خویش را من یافتم			در دو چشمش راه روشن یافتم
	گفت وهمم کان خیال تست هان			ذات خود را از خیال خود بدان
	نقش من از چشم تو آواز داد			که منم تو تو منی در اتحاد
	کاندرین چشم منیر بی زوال			از حقایق راه کی یابد خیال
	در دو چشم غیر من تو نقش خود			گر ببینی آن خیالی دان و رد
	زانک سرمه‌ی نیستی در می‌کشد			باده از تصویر شیطان می‌چشد
	چشمشان خانه‌ی خیالست و عدم			نیستها را هست بیند لاجرم
	چشم من چون سرمه دید از ذوالجلال			خانه‌ی هستیست نه خانه‌ی خیال
	تا یکی مو باشد از تو پیش چشم			در خیالت گوهری باشد چو یشم
	یشم را آنگه شناسی از گهر			کز خیال خود کنی کلی عبر
	یک حکایت بشنو ای گوهر شناس			تا بدانی تو عیان را از قیاس