| | | | | | |
|
واعظی را گفت روزی سایلی |
|
کای تو منبر را سنیتر قایلی |
|
|
یک سالستم بگو ای ذو لباب |
|
اندرین مجلس سالم را جواب |
|
|
بر سر بارو یکی مرغی نشست |
|
از سر و از دم کدامینش بهست |
|
|
گفت اگر رویش به شهر و دم به ده |
|
روی او از دم او میدان که به |
|
|
ور سوی شهرست دم رویش به ده |
|
خاک آن دم باش و از رویش بجه |
|
|
مرغ با پر میپرد تا آشیان |
|
پر مردم همتست ای مردمان |
|
|
عاشقی که آلوده شد در خیر و شر |
|
خیر و شر منگر تو در همت نگر |
|
|
باز اگر باشد سپید و بینظیر |
|
چونک صیدش موش باشد شد حقیر |
|
|
ور بود چغدی و میل او به شاه |
|
او سر بازست منگر در کلاه |
|
|
آدمی بر قد یک طشت خمیر |
|
بر فزود از آسمان و از اثیر |
|
|
هیچ کرمنا شنید این آسمان |
|
که شنید این آدمی پر غمان |
|
|
بر زمین و چرخ عرضه کرد کس |
|
خوبی و عقل و عبارات و هوس |
|
|
جلوه کردی هیچ تو بر آسمان |
|
خوبی روی و اصابت در گمان |
|
|
پیش صورتهای حمام ای ولد |
|
عرضه کردی هیچ سیماندام خود |
|
|
بگذری زان نقشهای همچو حور |
|
جلوه آری با عجوز نیمکور |
|
|
در عجوزه چیست که ایشان را نبود |
|
که ترا زان نقشها با خود ربود |
|
|
تو نگویی من بگویم در بیان |
|
عقل و حس و درک و تدبیرست و جان |
|
|
در عجوزه جان آمیزشکنیست |
|
صورت گرمابهها را روح نیست |
|
|
صورت گرمابه گر جنبش کند |
|
در زمان او از عجوزه بر کند |
|
|
جان چه باشد با خبر از خیر و شر |
|
شاد با احسان و گریان از ضرر |
|
|
چون سر و ماهیت جان مخبرست |
|
هر که او آگاهتر با جانترست |
|
|
روح را تاثیر آگاهی بود |
|
هر که را این بیش اللهی بود |
|
|
چون خبرها هست بیرون زین نهاد |
|
باشد این جانها در آن میدان جماد |
|
|
جان اول مظهر درگاه شد |
|
جان جان خود مظهر الله شد |
|
|
آن ملایک جمله عقل و جان بدند |
|
جان نو آمد که جسم آن بدند |
|
|
از سعادت چون بر آن جان بر زدند |
|
همچو تن آن روح را خادم شدند |
|
|
آن بلیس از جان از آن سر برده بود |
|
یک نشد با جان که عضو مرده بود |
|
|
چون نبودش آن فدای آن نشد |
|
دست بشکسته مطیع جان نشد |
|
|
جان نشد ناقص گر آن عضوش شکست |
|
کان بدست اوست تواند کرد هست |
|
|
سر دیگر هست کو گوش دگر |
|
طوطیی کو مستعد آن شکر |
|
|
طوطیان خاص را قندیست ژرف |
|
طوطیان عام از آن خور بسته طرف |
|
|
کی چشد درویش صورت زان زکات |
|
معنیست آن نه فعولن فاعلات |
|
|
از خر عیسی دریغش نیست قند |
|
لیک خر آمد به خلقت که پسند |
|
|
قند خر را گر طرب انگیختی |
|
پیش خر قنطار شکر ریختی |
|
|
معنی نختم علی افواههم |
|
این شناس اینست رهرو را مهم |
|
|
تا ز راه خاتم پیغامبران |
|
بوک بر خیزد ز لب ختم گران |
|
|
ختمهایی که انبیا بگذاشتند |
|
آن بدین احمدی برداشتند |
|
|
قفلهای ناگشاده مانده بود |
|
از کف انا فتحنا برگشود |
|
|
او شفیع است این جهان و آن جهان |
|
این جهان زی دین و آنجا زی جنان |
|
|
این جهان گوید که تو رهشان نما |
|
وآن جهان گوید که تو مهشان نما |
|
|
پیشهاش اندر ظهور و در کمون |
|
اهد قومی انهم لا یعلمون |
|
|
باز گشته از دم او هر دو باب |
|
در دو عالم دعوت او مستجاب |
|
|
بهر این خاتم شدست او که به جود |
|
مثل او نه بود و نه خواهند بود |
|
|
چونک در صنعت برد استاد دست |
|
نه تو گویی ختم صنعت بر توست |
|
|
در گشاد ختمها تو خاتمی |
|
در جهان روحبخشان حاتمی |
|
|
هست اشارات محمدالمراد |
|
کل گشاد اندر گشاد اندر گشاد |
|
|
صد هزاران آفرین بر جان او |
|
بر قدوم و دور فرزندان او |
|
|
آن خلیفهزادگان مقبلش |
|
زادهاند از عنصر جان و دلش |
|
|
گر ز بغداد و هری یا از ریاند |
|
بیمزاج آب و گل نسل ویاند |
|
|
شاخ گل هر جا که روید هم گلست |
|
خم مل هر جا که جوشد هم ملست |
|
|
گر ز مغرب بر زند خورشید سر |
|
عین خورشیدست نه چیز دگر |
|
|
عیب چینان را ازین دم کور دار |
|
هم بستاری خود ای کردگار |
|
|
گفت حق چشم خفاش بدخصال |
|
بستهام من ز آفتاب بیمثال |
|
|
از نظرهای خفاش کم و کاست |
|
انجم آن شمس نیز اندر خفاست |
|