مثنوی معنوی/رنجور شدن اوستاد به وهم

by مولوی

	گشت استا سست از وهم و ز بیم			بر جهید و می‌کشانید او گلیم
	خشمگین با زن که مهر اوست سست			من بدین حالم نپرسید و نجست
	خود مرا آگه نکرد از رنگ من			قصد دارد تا رهد از ننگ من
	او به حسن و جلوه‌ی خود مست گشت			بی‌خبر کز بام افتادم چو طشت
	آمد و در را بتندی وا گشاد			کودکان اندر پی آن اوستاد
	گفت زن خیرست چون زود آمدی			که مبادا ذات نیکت را بدی
	گفت کوری رنگ و حال من ببین			از غمم بیگانگان اندر حنین
	تو درون خانه از بغض و نفاق			می‌نبینی حال من در احتراق
	گفت زن ای خواجه عیبی نیستت			وهم و ظن لاش بی معنیستت
	گفتش ای غر تو هنوزی در لجاج			می‌نبینی این تغیر و ارتجاج
	گر تو کور و کر شدی ما را چه جرم			ما درین رنجیم و در اندوه و گرم
	گفت ای خواجه بیارم آینه			تا بدانی که ندارم من گنه
	گفت رو مه تو رهی مه آینت			دایما در بغض و کینی و عنت
	جامه‌ی خواب مرا زو گستران			تا بخسپم که سر من شد گران
	زن توقف کرد مردش بانگ زد			کای عدو زوتر ترا این می‌سزد