| | | | | | |
|
حاصل آن روضه چو باغ عارفان |
|
از سموم صرصر آمد در امان |
|
|
یک پلنگی طفلکان نو زاده بود |
|
گفتم او را شیر ده طاعت نمود |
|
|
پس بدادش شیر و خدمتهاش کرد |
|
تا که بالغ گشت و زفت و شیرمرد |
|
|
چون فطامش شد بگفتم با پری |
|
تا در آموزید نطق و داوری |
|
|
پرورش دادم مر او را زان چمن |
|
کی بگفت اندر بگنجد فن من |
|
|
داده من ایوب را مهر پدر |
|
بهر مهمانی کرمان بیضرر |
|
|
داده کرمان را برو مهر ولد |
|
بر پدر من اینت قدرت اینت ید |
|
|
مادران را داب من آموختم |
|
چون بود لطفی که من افروختم |
|
|
صد عنایت کردم و صد رابطه |
|
تا ببیند لطف من بیواسطه |
|
|
تا نباشد از سبب در کشمکش |
|
تا بود هر استعانت از منش |
|
|
ورنه تا خود هیچ عذری نبودش |
|
شکوتی نبود ز هر یار بدش |
|
|
این حضانه دید با صد رابطه |
|
که بپروردم ورا بیواسطه |
|
|
شکر او آن بود ای بندهی جلیل |
|
که شد او نمرود و سوزندهی خلیل |
|
|
همچنان کین شاهزاده شکر شاه |
|
کرد استکبار و استکثار جاه |
|
|
که چرا من تابع غیری شوم |
|
چونک صاحب ملک و اقبال نوم |
|
|
لطفهای شه که ذکر آن گذشت |
|
از تجبر بر دلش پوشیده گشت |
|
|
همچنان نمرود آن الطاف را |
|
زیر پا بنهاد از جهل و عمی |
|
|
این زمان کافر شد و ره میزند |
|
کبر و دعوی خدایی میکند |
|
|
رفته سوی آسمان با جلال |
|
با سه کرکس تا کند با من قتال |
|
|
صد هزاران طفل بیتلویم را |
|
کشته تا یابد وی ابراهیم را |
|
|
که منجم گفته کاندر حکم سال |
|
زاد خواهد دشمنی بهر قتال |
|
|
هین بکن در دفع آن خصم احتیاط |
|
هر که میزایید میکشت از خباط |
|
|
کوری او رست طفل وحی کش |
|
ماند خونهای دگر در گردنش |
|
|
از پدر یابید آن ملک ای عجب |
|
تا غرورش داد ظلمات نسب |
|
|
دیگران را گر ام و اب شد حجاب |
|
او ز ما یابید گوهرها به جیب |
|
|
گرگ درندهست نفس بد یقین |
|
چه بهانه مینهی بر هر قرین |
|
|
در ضلالت هست صد کل را کله |
|
نفس زشت کفرناک پر سفه |
|
|
زین سبب میگویم این بندهی فقیر |
|
سلسله از گردن سگ برمگیر |
|
|
گر معلم گشت این سگ هم سگست |
|
باش ذلت نفسه کو بدرگست |
|
|
فرض میآری به جا گر طایفی |
|
بر سهیلی چون ادیم طایفی |
|
|
تا سهیلت وا خرد از شر پوست |
|
تا شوی چون موزهای همپای دوست |
|
|
جمله قرآن شرح خبث نفسهاست |
|
بنگر اندر مصحف آن چشمت کجاست |
|
|
ذکر نفس عادیان کالت بیافت |
|
در قتال انبیا مو میشکافت |
|
|
قرن قرن از شوم نفس بیادب |
|
ناگهان اندر جهان میزد لهب |
|