| | | | | | |
|
بینهایت آمد این خوش سرگذشت |
|
چون غریب از گور خواجه باز گشت |
|
|
پای مردش سوی خانهی خویش برد |
|
مهر صد دینار را فا او سپرد |
|
|
لوتش آورد و حکایتهاش گفت |
|
کز امید اندر دلش صد گل شکفت |
|
|
آنچ بعد العسر یسر او دیده بود |
|
با غریب از قصهی آن لب گشود |
|
|
نیمشب بگذشت و افسانه کنان |
|
خوابشان انداخت تا مرعای جان |
|
|
دید پامرد آن همایون خواجه را |
|
اندر آن شب خواب بر صدر سرا |
|
|
خواجه گفت ای پایمرد با نمک |
|
آنچ گفتی من شنیدم یک به یک |
|
|
لیک پاسخ دادنم فرمان نبود |
|
بیاشارت لب نیارستم گشود |
|
|
ما چو واقف گشتهایم از چون و چند |
|
مهر با لبهای ما بنهادهاند |
|
|
تا نگردد رازهای غیب فاش |
|
تا نگردد منهدم عیش و معاش |
|
|
تا ندرد پردهی غفلت تمام |
|
تا نماند دیگ محنت نیمخام |
|
|
ما همه گوشیم کر شد نقش گوش |
|
ما همه نطقیم لیکن لب خموش |
|
|
هر چه ما دادیم دیدیم این زمان |
|
این جهان پردهست و عینست آن جهان |
|
|
روز کشتن روز پنهان کردنست |
|
تخم در خاکی پریشان کردنست |
|
|
وقت بدرودن گه منجل زدن |
|
روز پاداش آمد و پیدا شدن |
|