| | | | | | |
|
قصه کوته کن که رای نفس کور |
|
برد او را بعد سالی سوی گور |
|
|
شاه چون از محو شد سوی وجود |
|
چشم مریخیش آن خون کرده بود |
|
|
چون به ترکش بنگرید آن بینظیر |
|
دید کم از ترکشش یک چوبه تیر |
|
|
گفت کو آن تیر و از حق باز جست |
|
گفت که اندر حلق او کز تیر تست |
|
|
عفو کرد آن شاه دریادل ولی |
|
آمده بد تیر اه بر مقتلی |
|
|
کشته شد در نوحهی او میگریست |
|
اوست جمله هم کشنده و هم ولیست |
|
|
ور نباشد هر دو او پس کل نیست |
|
هم کشندهی خلق و هم ماتمکنیست |
|
|
شکر میکرد آن شهید زردخد |
|
کان بزد بر جسم و بر معنی نزد |
|
|
جسم ظاهر عاقبت خود رفتنیست |
|
تا ابد معنی بخواهد شاد زیست |
|
|
آن عتاب ار رفت هم بر پوست رفت |
|
دوست بیآزار سوی دوست رفت |
|
|
گرچه او فتراک شاهنشه گرفت |
|
آخر از عین الکمال او ره گرفت |
|
|
و آن سوم کاهلترین هر سه بود |
|
صورت و معنی به کلی او ربود |
|