| | | | | | |
| |
چون رسیدند آن نفر نزدیک او |
|
بانگ بر زد هی کیانید اتقو |
|
| |
با ادب گفتند ما از دوستان |
|
بهر پرسش آمدیم اینجا بجان |
|
| |
چونی ای دریای عقل ذو فنون |
|
این چه بهتانست بر عقلت جنون |
|
| |
دود گلخن کی رسد در آفتاب |
|
چون شود عنقا شکسته از غراب |
|
| |
وا مگیر از ما بیان کن این سخن |
|
ما محبانیم با ما این مکن |
|
| |
مر محبان را نشاید دور کرد |
|
یا بروپوش و دغل مغرور کرد |
|
| |
راز را اندر میان آور شها |
|
رو مکن در ابر پنهانی مها |
|
| |
ما محب و صادق و دل خسته‌ایم |
|
در دو عالم دل به تو در بسته‌ایم |
|
| |
فحش آغازید و دشنام از گزاف |
|
گفت او دیوانگانه زی و قاف |
|
| |
بر جهید و سنگ پران کرد و چوب |
|
جملگی بگریختند از بیم کوب |
|
| |
قهقهه خندید و جنبانید سر |
|
گفت باد ریش این یاران نگر |
|
| |
دوستان بین کو نشان دوستان |
|
دوستان را رنج باشد همچو جان |
|
| |
کی کران گیرد ز رنج دوست دوست |
|
رنج مغز و دوستی آن را چو پوست |
|
| |
نی نشان دوستی شد سرخوشی |
|
در بلا و آفت و محنت‌کشی |
|
| |
دوست همچون زر بلا چون آتشست |
|
زر خالص در دل آتش خوشست |
|
