| | | | | | |
|
این سخن پایان ندارد آن گروه |
|
صورتی دیدند با حسن و شکوه |
|
|
خوبتر زان دیده بودند آن فریق |
|
لیک زین رفتند در بحر عمیق |
|
|
زانک افیونشان درین کاسه رسید |
|
کاسهها محسوس و افیون ناپدید |
|
|
کرد فعل خویش قلعهی هشربا |
|
هر سه را انداخت در چاه بلا |
|
|
تیر غمزه دوخت دل را بیکمان |
|
الامان و الامان ای بیامان |
|
|
قرنها را صورت سنگین بسوخت |
|
آتشی در دین و دلشان بر فروخت |
|
|
چونک روحانی بود خود چون بود |
|
فتنهاش هر لحظه دیگرگون بود |
|
|
عشق صورت در دل شهزادگان |
|
چون خلش میکرد مانند سنان |
|
|
اشک میبارید هر یک همچو میغ |
|
دست میخایید و میگفت ای دریغ |
|
|
ما کنون دیدیم شه ز آغاز دید |
|
چندمان سوگند داد آن بیندید |
|
|
انبیا را حق بسیارست از آن |
|
که خبر کردند از پایانمان |
|
|
کاینچ میکاری نروید جز که خار |
|
وین طرف پری نیابی زو مطار |
|
|
تخم از من بر که تا ریعی دهد |
|
با پر من پر که تیر آن سو جهد |
|
|
تو ندانی واجبی آن و هست |
|
هم تو گویی آخر آن واجب بدست |
|
|
او توست اما نه این تو آن توست |
|
که در آخر واقف بیرونشوست |
|
|
توی آخر سوی توی اولت |
|
آمدست از بهر تنبیه و صلت |
|
|
توی تو در دیگری آمد دفین |
|
من غلام مرد خودبینی چنین |
|
|
آنچ در آیینه میبیند جوان |
|
پیر اندر خشت بیند بیش از آن |
|
|
ز امر شاه خویش بیرون آمدیم |
|
با عنایات پدر یاغی شدیم |
|
|
سهل دانستیم قول شاه را |
|
وان عنایتهای بی اشباه را |
|
|
نک در افتادیم در خندق همه |
|
کشته و خستهی بلا بی ملحمه |
|
|
تکیه بر عقل خود و فرهنگ خویش |
|
بودمان تا این بلا آمد به پیش |
|
|
بیمرض دیدیم خویش و بی ز رق |
|
آنچنان که خویش را بیمار دق |
|
|
علت پنهان کنون شد آشکار |
|
بعد از آنک بند گشتیم و شکار |
|
|
سایهی رهبر بهست از ذکر حق |
|
یک قناعت به که صد لوت و طبق |
|
|
چشم بینا بهتر از سیصد عصا |
|
چشم بشناسد گهر را از حصا |
|
|
در تفحص آمدند از اندهان |
|
صورت کی بود عجب این در جهان |
|
|
بعد بسیاری تفحص در مسیر |
|
کشف کرد آن راز را شیخی بصیر |
|
|
نه از طریق گوش بل از وحی هوش |
|
رازها بد پیش او بی رویپوش |
|
|
گفت نقش رشک پروینست این |
|
صورت شهزادهی چینست این |
|
|
همچو جان و چون جنین پنهانست او |
|
در مکتم پرده و ایوانست او |
|
|
سوی او نه مرد ره دارد نه زن |
|
شاه پنهان کرد او را از فتن |
|
|
غیرتی دارد ملک بر نام او |
|
که نپرد مرغ هم بر بام او |
|
|
وای آن دل کش چنین سودا فتاد |
|
هیچ کس را این چنین سودا مباد |
|
|
این سزای آنک تخم جهل کاشت |
|
وآن نصیحت را کساد و سهل داشت |
|
|
اعتمادی کرد بر تدبیر خویش |
|
که برم من کار خود با عقل پیش |
|
|
نیم ذره زان عنایت به بود |
|
که ز تدبیر خرد سیصد رصد |
|
|
ترک مکر خویشتن گیر ای امیر |
|
پا بکش پیش عنایت خوش بمیر |
|
|
این به قدر حیلهی معدود نیست |
|
زین حیل تا تو نمیری سود نیست |
|