| | | | | | |
|
آن شفیعان از دم هیهای او |
|
چند بوسیدند دست و پای او |
|
|
کای امیر از تو نشاید کین کشی |
|
گر بشد باده تو بیباده خوشی |
|
|
باده سرمایه ز لطف تو برد |
|
لطف آب از لطف تو حسرت خورد |
|
|
پادشاهی کن ببخشش ای رحیم |
|
ای کریم ابن الکریم ابن الکریم |
|
|
هر شرابی بندهی این قد و خد |
|
جمله مستان را بود بر تو حسد |
|
|
هیچ محتاج می گلگون نهای |
|
ترک کن گلگونه تو گلگونهای |
|
|
ای رخ چون زهرهات شمس الضحی |
|
ای گدای رنگ تو گلگونهها |
|
|
باده کاندر خنب میجوشد نهان |
|
ز اشتیاق روی تو جوشد چنان |
|
|
ای همه دریا چه خواهی کرد نم |
|
وی همه هستی چه میجویی عدم |
|
|
ای مه تابان چه خواهی کرد گرد |
|
ای که مه در پیش رویت رویزرد |
|
|
تاج کرمناست بر فرق سرت |
|
طوق اعطیناک آویز برت |
|
|
تو خوش و خوبی و کان هر خوشی |
|
تو چرا خود منت باده کشی |
|
|
جوهرست انسان و چرخ او را عرض |
|
جمله فرع و پایهاند و او غرض |
|
|
ای غلامت عقل و تدبیرات و هوش |
|
چون چنینی خویش را ارزان فروش |
|
|
خدمتت بر جمله هستی مفترض |
|
جوهری چون نجده خواهد از عرض |
|
|
علم جویی از کتبها ای فسوس |
|
ذوق جویی تو ز حلوا ای فسوس |
|
|
بحر علمی در نمی پنهان شده |
|
در سه گز تن عالمی پنهان شده |
|
|
می چه باشد یا سماع و یا جماع |
|
تا بجویی زو نشاط و انتفاع |
|
|
آفتاب از ذرهای شد وام خواه |
|
زهرهای از خمرهای شد جامخواه |
|
|
جان بیکیفی شده محبوس کیف |
|
آفتابی حبس عقده اینت حیف |
|