مثنوی معنوی/دویدن گاو در خانه‌ی آن دعا کننده
| تا که روزی ناگهان در چاشتگاه | این دعا می‌کرد با زاری و آه | |||||
| ناگهان در خانه‌اش گاوی دوید | شاخ زد بشکست دربند و کلید | |||||
| گاو گستاخ اندر آن خانه بجست | مرد در جست و قوایمهاش بست | |||||
| پس گلوی گاو ببرید آن زمان | بی توقف بی تامل بی امان | |||||
| چون سرش ببرید شد سوی قصاب | تا اهابش بر کند در دم شتاب | |||||