| | | | | | |
|
گفت خیاطیست نامش پور شش |
|
اندرین چستی و دزدی خلقکش |
|
|
گفت من ضامن که با صد اضطراب |
|
او نیارد برد پیشم رشتهتاب |
|
|
پس بگفتندش که از تو چستتر |
|
مات او گشتند در دعوی مپر |
|
|
رو به عقل خود چنین غره مباش |
|
که شوی یاوه تو در تزویرهاش |
|
|
گرمتر شد ترک و بست آنجا گرو |
|
که نیارد برد نی کهنه نی نو |
|
|
مطمعانش گرمتر کردند زود |
|
او گرو بست و رهان را بر گشود |
|
|
که گرو این مرکب تازی من |
|
بدهم ار دزدد قماشم او به فن |
|
|
ور نتواند برد اسپی از شما |
|
وا ستانم بهر رهن مبتدا |
|
|
ترک را آن شب نبرد از غصه خواب |
|
با خیال دزد میکرد او حراب |
|
|
بامدادان اطلسی زد در بغل |
|
شد به بازار و دکان آن دغل |
|
|
پس سلامش کرد گرم و اوستاد |
|
جست از جا لب به ترحیبش گشاد |
|
|
گرم پرسیدش ز حد ترک بیش |
|
تا فکند اندر دل او مهر خویش |
|
|
چون بدید از وی نوای بلبلی |
|
پیشش افکند اطلس استنبلی |
|
|
که ببر این را قبای روز جنگ |
|
زیر نافم واسع و بالاش تنگ |
|
|
تنگ بالا بهر جسمآرای را |
|
زیر واسع تا نگیرد پای را |
|
|
گفت صد خدمت کنم ای ذو وداد |
|
در قبولش دست بر دیده نهاد |
|
|
پس بپیمود و بدید او روی کار |
|
بعد از آن بگشاد لب را در فشار |
|
|
از حکایتهای میران دگر |
|
وز کرمها و عطاء آن نفر |
|
|
وز بخیلان و ز تحشیراتشان |
|
از برای خنده هم داد او نشان |
|
|
همچو آتش کرد مقراضی برون |
|
میبرید و لب پر افسانه و فسون |
|