| | | | | | |
| |
و آن شغال رنگ‌رنگ آمد نهفت |
|
بر بناگوش ملامت‌گر بکفت |
|
| |
بنگر آخر در من و در رنگ من |
|
یک صنم چون من ندارد خود شمن |
|
| |
چون گلستان گشته‌ام صد رنگ و خوش |
|
مر مرا سجده کن از من سر مکش |
|
| |
کر و فر و آب و تاب و رنگ بین |
|
فخر دنیا خوان مرا و رکن دین |
|
| |
مظهر لطف خدایی گشته‌ام |
|
لوح شرح کبریایی گشته‌ام |
|
| |
ای شغالان هین مخوانیدم شغال |
|
کی شغالی را بود چندین جمال |
|
| |
آن شغالان آمدند آنجا بجمع |
|
همچو پروانه به گرداگرد شمع |
|
| |
پس چه خوانیمت بگو ای جوهری |
|
گفت طاوس نر چون مشتری |
|
| |
پس بگفتندش که طاوسان جان |
|
جلوه‌ها دارند اندر گلستان |
|
| |
تو چنان جلوه کنی گفتا که نی |
|
بادیه نارفته چون کوبم منی |
|
| |
بانگ طاووسان کنی گفتا که لا |
|
پس نه‌ای طاووس خواجه بوالعلا |
|
| |
خلعت طاووس آید ز آسمان |
|
کی رسی از رنگ و دعویها بدان |
|
