| | | | | | |
| |
شد چنین شیخی گدای کو به کو |
|
عشق آمد لاابالی اتقوا |
|
| |
عشق جوشد بحر را مانند دیگ |
|
عشق ساید کوه را مانند ریگ |
|
| |
عشق‌بشکافد فلک را صد شکاف |
|
عشق لرزاند زمین را از گزاف |
|
| |
با محمد بود عشق پاک جفت |
|
بهر عشق او را خدا لولاک گفت |
|
| |
منتهی در عشق چون او بود فرد |
|
پس مر او را ز انبیا تخصیص کرد |
|
| |
گر نبودی بهر عشق پاک را |
|
کی وجودی دادمی افلاک را |
|
| |
من بدان افراشتم چرخ سنی |
|
تا علو عشق را فهمی کنی |
|
| |
منفعتهای دیگر آید ز چرخ |
|
آن چو بیضه تابع آید این چو فرخ |
|
| |
خاک را من خوار کردم یک سری |
|
تا ز خواری عاشقان بویی بری |
|
| |
خاک را دادیم سبزی و نوی |
|
تا ز تبدیل فقیر آگه شوی |
|
| |
با تو گویند این جبال راسیات |
|
وصف حال عاشقان اندر ثبات |
|
| |
گرچه آن معنیست و این نقش ای پسر |
|
تا به فهم تو کند نزدیک‌تر |
|
| |
غصه را با خار تشبیهی کنند |
|
آن نباشد لیک تنبیهی کنند |
|
| |
آن دل قاسی که سنگش خواندند |
|
نامناسب بد مثالی راندند |
|
| |
در تصور در نیاید عین آن |
|
عیب بر تصویر نه نفیش مدان |
|
