| | | | | | |
|
چون بپیوستی بدان ای زینهار |
|
چند نالی در ندامت زار زار |
|
|
نام میری و وزیری و شهی |
|
در نهانش مرگ و درد و جاندهی |
|
|
بنده باش و بر زمین رو چون سمند |
|
چون جنازه نه که بر گردن برند |
|
|
جمله را حمال خود خواهد کفور |
|
چون سوار مرده آرندش به گور |
|
|
بر جنازه هر که را بینی به خواب |
|
فارس منصب شود عالی رکاب |
|
|
زانک آن تابوت بر خلقست بار |
|
بار بر خلقان فکندند این کبار |
|
|
بار خود بر کس منه بر خویش نه |
|
سروری را کم طلب درویش به |
|
|
مرکب اعناق مردم را مپا |
|
تا نیاید نقرست اندر دو پا |
|
|
مرکبی را که آخرش تو ده دهی |
|
که به شهری مانی و ویراندهی |
|
|
ده دهش اکنون که چون شهرت نمود |
|
تا نباید رخت در ویران گشود |
|
|
ده دهش اکنون که صد بستانت هست |
|
تا نگردی عاجز و ویرانپرست |
|
|
گفت پیغامبر که جنت از اله |
|
گر همیخواهی ز کس چیزی مخواه |
|
|
چون نخواهی من کفیلم مر ترا |
|
جنت الماوی و دیدار خدا |
|
|
آن صحابی زین کفالت شد عیار |
|
تا یکی روزی که گشته بد سوار |
|
|
تازیانه از کفش افتاد راست |
|
خود فرو آمد ز کس آنرا نخواست |
|
|
آنک از دادش نیاید هیچ بد |
|
داند و بیخواهشی خود میدهد |
|
|
ور به امر حق بخواهی آن رواست |
|
آنچنان خواهش طریق انبیاست |
|
|
بد نماند چون اشارت کرد دوست |
|
کفر ایمان شد چون کفر از بهر اوست |
|
|
هر بدی که امر او پیش آورد |
|
آن ز نیکوهای عالم بگذرد |
|
|
زان صدف گر خسته گردد نیز پوست |
|
ده مده که صد هزاران در دروست |
|
|
این سخن پایان ندارد بازگرد |
|
سوی شاه و هممزاج بازگرد |
|
|
باز رو در کان چو زر دهدهی |
|
تا رهد دستان تو از دهدهی |
|
|
صورتی را چون بدل ره میدهند |
|
از ندامت آخرش ده میدهند |
|
|
توبه میآرند هم پروانهوار |
|
باز نسیان میکشدشان سوی کار |
|
|
همچو پروانه ز دور آن نار را |
|
نور دید و بست آن سو بار را |
|
|
چون بیامد سوخت پرش را گریخت |
|
باز چون طفلان فتاد و ملح ریخت |
|
|
بار دیگر بر گمان طمع سود |
|
خویش زد بر آتش آن شمع زود |
|
|
بار دیگر سوخت هم واپس بجست |
|
باز کردش حرص دل ناسی و مست |
|
|
آن زمان کز سوختن وا میجهد |
|
همچو هندو شمع را ده میدهد |
|
|
که ای رخت تابان چون ماه شبفروز |
|
وی به صحبت کاذب و مغرورسوز |
|
|
باز از یادش رود توبه و انین |
|
کاوهن الرحمن کید الکاذبین |
|