| | | | | | |
| |
اندر آمد پیش پیغامبر ضریر |
|
کای نوابخش تنور هر خمیر |
|
| |
ای تو میر آب و من مستسقیم |
|
مستغاث المستغاث ای ساقیم |
|
| |
چون در آمد آن ضریر از در شتاب |
|
عایشه بگریخت بهر احتجاب |
|
| |
زانک واقف بود آن خاتون پاک |
|
از غیوری رسول رشکناک |
|
| |
هر که زیباتر بود رشکش فزون |
|
زانک رشک از ناز خیزد یا بنون |
|
| |
گنده‌پیران شوی را قما دهند |
|
چونک از زشتی و پیری آگهند |
|
| |
چون جمال احمدی در هر دو کون |
|
کی بدست ای فر یزدانیش عون |
|
| |
نازهای هر دو کون او را رسد |
|
غیرت آن خورشید صدتو را رسد |
|
| |
که در افکندم به کیوان گوی را |
|
در کشید ای اختران هم روی را |
|
| |
در شعاع بی‌نظیرم لا شوید |
|
ورنه پیش نور نم رسوا شوید |
|
| |
از کرم من هر شبی غایب شوم |
|
کی روم الا نمایم که روم |
|
| |
تا شما بی من شبی خفاش‌وار |
|
پر زنان پرید گرد این مطار |
|
| |
هم‌چو طاووسان پری عرضه کنید |
|
باز مست و سرکش و معجب شوید |
|
| |
ننگرید آن پای خود را زشت‌ساز |
|
هم‌چو چارق کو بود شمع ایاز |
|
| |
رو نمایم صبح بهر گوشمال |
|
تا نگردید از منی ز اهل شمال |
|
| |
ترک آن کن که درازست آن سخن |
|
نهی کردست از درازی امر کن |
|
