| | | | | | |
| |
بود کمپیری نودساله کلان |
|
پر تشنج روی و رنگش زعفران |
|
| |
چون سر سفره رخ او توی توی |
|
لیک در وی بود مانده عشق شوی |
|
| |
ریخت دندانهاش و مو چون شیر شد |
|
قد کمان و هر حسش تغییر شد |
|
| |
عشق شوی و شهوت و حرصش تمام |
|
عشق صید و پاره‌پاره گشته دام |
|
| |
مرغ بی‌هنگام و راه بی‌رهی |
|
آتشی پر در بن دیگ تهی |
|
| |
عاشق میدان و اسپ و پای نی |
|
عاشق زمر و لب و سرنای نی |
|
| |
حرص در پیری جهودان را مباد |
|
ای شقیی که خداش این حرص داد |
|
| |
ریخت دندانهای سگ چون پیر شد |
|
ترک مردم کرد و سرگین‌گیر شد |
|
| |
این سگان شصت ساله را نگر |
|
هر دمی دندان سگشان تیزتر |
|
| |
پیر سگ را ریخت پشم از پوستین |
|
این سگان پیر اطلس‌پوش بین |
|
| |
عشقشان و حرصشان در فرج و زر |
|
دم به دم چون نسل سگ بین بیشتر |
|
| |
این چنین عمری که مایه‌ی دوزخ است |
|
مر قصابان غضب را مسلخ است |
|
| |
چون بگویندش که عمر تو دراز |
|
می‌شود دلخوش دهانش از خنده باز |
|
| |
این چنین نفرین دعا پندارد او |
|
چشم نگشاید سری بر نارد او |
|
| |
گر بدیدی یک سر موی از معاد |
|
اوش گفتی این چنین عمر تو باد |
|
