| | | | | | |
|
آن یکی میزد سحوری بر دری |
|
درگهی بود و رواق مهتری |
|
|
نیمشب میزد سحوری را به جد |
|
گفت او را قایلی کای مستمد |
|
|
اولا وقت سحر زن این سحور |
|
نیمشب نبود گه این شر و شور |
|
|
دیگر آنک فهم کن ای بوالهوس |
|
که درین خانه درون خود هست کس |
|
|
کس درینجا نیست جز دیو و پری |
|
روزگار خود چه یاوه میبری |
|
|
بهر گوشی میزنی دف گوش کو |
|
هوش باید تا بداند هوش کو |
|
|
گفت گفتی بشنو از چاکر جواب |
|
تا نمانی در تحیر و اضطراب |
|
|
گرچه هست این دم بر تو نیمشب |
|
نزد من نزدیک شد صبح طرب |
|
|
هر شکستی پیش من پیروز شد |
|
جمله شبها پیش چشمم روز شد |
|
|
پیش تو خونست آب رود نیل |
|
نزد من خون نیست آبست ای نبیل |
|
|
در حق تو آهنست آن و رخام |
|
پیش داود نبی مومست و رام |
|
|
پیش تو که بس گرانست و جماد |
|
مطربست او پیش داود اوستاد |
|
|
پیش تو آن سنگریزه ساکتست |
|
پیش احمد او فصیح و قانتست |
|
|
پیش تو استون مسجد مردهایست |
|
پیش احمد عاشقی دل بردهایست |
|
|
جمله اجزای جهان پیش عوام |
|
مرده و پیش خدا دانا و رام |
|
|
آنچ گفتی کاندرین خانه و سرا |
|
نیست کس چون میزنی این طبل را |
|
|
بهر حق این خلق زرها میدهند |
|
صد اساس خیر و مسجد مینهند |
|
|
مال و تن در راه حج دوردست |
|
خوش همیبازند چون عشاق مست |
|
|
هیچ میگویند کان خانه تهیست |
|
بلک صاحبخانه جان مختبیست |
|
|
پر همیبیند سرای دوست را |
|
آنک از نور الهستش ضیا |
|
|
بس سرای پر ز جمع و انبهی |
|
پیش چشم عاقبتبینان تهی |
|
|
هر که را خواهی تو در کعبه بجو |
|
تا بروید در زمان او پیش رو |
|
|
صورتی کو فاخر و عالی بود |
|
او ز بیت الله کی خالی بود |
|
|
او بود حاضر منزه از رتاج |
|
باقی مردم برای احتیاج |
|
|
هیچ میگویند کین لبیکها |
|
بیندایی میکنیم آخر چرا |
|
|
بلک توفیقی که لبیک آورد |
|
هست هر لحظه ندایی از احد |
|
|
من ببو دانم که این قصر و سرا |
|
بزم جان افتاد و خاکش کیمیا |
|
|
مس خود را بر طریق زیر و بم |
|
تا ابد بر کیمیااش میزنم |
|
|
تا بجوشد زین چنین ضرب سحور |
|
در درافشانی و بخشایش به حور |
|
|
خلق در صف قتال و کارزار |
|
جان همیبازند بهر کردگار |
|
|
آن یکی اندر بلا ایوبوار |
|
وان دگر در صابری یعقوبوار |
|
|
صد هزاران خلق تشنه و مستمند |
|
بهر حق از طمع جهدی میکنند |
|
|
من هم از بهر خداوند غفور |
|
میزنم بر در به اومیدش سحور |
|
|
مشتری خواهی که از وی زر بری |
|
به ز حق کی باشد ای دل مشتری |
|
|
میخرد از مالت انبانی نجس |
|
میدهد نور ضمیری مقتبس |
|
|
میستاند این یخ جسم فنا |
|
میدهد ملکی برون از وهم ما |
|
|
میستاند قطرهی چندی ز اشک |
|
میدهد کوثر که آرد قند رشک |
|
|
میستاند آه پر سودا و دود |
|
میدهد هر آه را صد جاه سود |
|
|
باد آهی که ابر اشک چشم راند |
|
مر خلیلی را بدان اواه خواند |
|
|
هین درین بازار گرم بینظیر |
|
کهنهها بفروش و ملک نقد گیر |
|
|
ور ترا شکی و ریبی ره زند |
|
تاجران انبیا را کن سند |
|
|
بس که افزود آن شهنشه بختشان |
|
مینتاند که کشیدن رختشان |
|