مثنوی معنوی/خلاص یافتن کودکان از مکتب بدین مکر
| سجده کردند و بگفتند ای کریم | دور بادا از تو رنجوری و بیم | |||||
| پس برون جستند سوی خانه‌ها | همچو مرغان در هوای دانه‌ها | |||||
| مادرانشان خشمگین گشتند و گفت | روز کتاب و شما با لهو جفت | |||||
| عذر آوردند کای مادر تو بیست | این گناه از ما و از تقصیر نیست | |||||
| از قضای آسمان استاد ما | گشت رنجور و سقیم و مبتلا | |||||
| مادران گفتند مکرست و دروغ | صد دروغ آرید بهر طمع دوغ | |||||
| ما صباح آییم پیش اوستا | تا ببینیم اصل این مکر شما | |||||
| کودکان گفتند بسم الله روید | بر دروغ و صدق ما واقف شوید | |||||