| | | | | | |
| |
من چو آدم بودم اول حبس کرب |
|
پر شد اکنون نسل جانم شرق و غرب |
|
| |
من گدا بودم درین خانه چو چاه |
|
شاه گشتم قصر باید بهر شاه |
|
| |
قصرها خود مر شهان را مانسست |
|
مرده را خانه و مکان گوری بسست |
|
| |
انبیا را تنگ آمد این جهان |
|
چون شهان رفتند اندر لامکان |
|
| |
مردگان را این جهان بنمود فر |
|
ظاهرش زفت و به معنی تنگ بر |
|
| |
گر نبودی تنگ این افغان ز چیست |
|
چون دو تا شد هر که در وی بیش زیست |
|
| |
در زمان خواب چون آزاد شد |
|
زان مکان بنگر که جان چون شاد شد |
|
| |
ظالم از ظلم طبیعت باز رست |
|
مرد زندانی ز فکر حبس جست |
|
| |
این زمین و آسمان بس فراخ |
|
سخت تنگ آمد به هنگام مناخ |
|
| |
جسم بند آمد فراخ وسخت تنگ |
|
خندهی او گریه فخرش جمله ننگ |
|
