| | | | | | |
|
سگ زمستان جمع گردد استخوانش |
|
زخم سرما خرد گرداند چنانش |
|
|
کو بگوید کین قدر تن که منم |
|
خانهای از سنگ باید کردنم |
|
|
چونک تابستان بیاید من بچنگ |
|
بهر سرما خانهای سازم ز سنگ |
|
|
چونک تابستان بیاید از گشاد |
|
استخوانها پهن گردد پوست شاد |
|
|
گوید او چون زفت بیند خویش را |
|
در کدامین خانه گنجم ای کیا |
|
|
زفت گردد پا کشد در سایهای |
|
کاهلی سیری غری خودرایهای |
|
|
گویدش دل خانهای ساز ای عمو |
|
گوید او در خانه کی گنجم بگو |
|
|
استخوان حرص تو در وقت درد |
|
درهم آید خرد گردد در نورد |
|
|
گویی از توبه بسازم خانهای |
|
در زمستان باشدم استانهای |
|
|
چون بشد درد و شدت آن حرص زفت |
|
همچو سگ سودای خانه از تو رفت |
|
|
شکر نعمت خوشتر از نعمت بود |
|
شکرباره کی سوی نعمت رود |
|
|
شکر جان نعمت و نعمت چو پوست |
|
ز آنک شکر آرد ترا تا کوی دوست |
|
|
نعمت آرد غفلت و شکر انتباه |
|
صید نعمت کن بدام شکر شاه |
|
|
نعمت شکرت کند پرچشم و میر |
|
تا کنی صد نعمت ایثار فقیر |
|
|
سیر نوشی از طعام و نقل حق |
|
تا رود از تو شکمخواری و دق |
|