| | | | | | |
|
در بخارا خوی آن خواجیم اجل |
|
بود با خواهندگان حسن عمل |
|
|
داد بسیار و عطای بیشمار |
|
تا به شب بودی ز جودش زر نثار |
|
|
زر به کاغذپارهها پیچیده بود |
|
تا وجودش بود میافشاند جود |
|
|
همچو خورشید و چو ماه پاکباز |
|
آنچ گیرند از ضیا بدهند باز |
|
|
خاک را زربخش کی بود آفتاب |
|
زر ازو در کان و گنج اندر خراب |
|
|
هر صباحی یک گره را راتبه |
|
تا نماند امتی زو خایبه |
|
|
مبتلایان را بدی روزی عطا |
|
روز دیگر بیوگان را آن سخا |
|
|
روز دیگر بر علویان مقل |
|
با فقیهان فقیر مشتغل |
|
|
روز دیگر بر تهیدستان عام |
|
روز دیگر بر گرفتاران وام |
|
|
شرط او آن بود که کس با زبان |
|
زر نخواهد هیچ نگشاید لبان |
|
|
لیک خامش بر حوالی رهش |
|
ایستاده مفلسان دیواروش |
|
|
هر که کردی ناگهان با لب سال |
|
زو نبردی زین گنه یک حبه مال |
|
|
من صمت منکم نجا بد یاسهاش |
|
خامشان را بود کیسه و کاسهاش |
|
|
نادرا روزی یکی پیری بگفت |
|
ده زکاتم که منم با جوع جفت |
|
|
منع کرد از پیر و پیرش جد گرفت |
|
مانده خلق از جد پیر اندر شگفت |
|
|
گفت بس بیشرم پیری ای پدر |
|
پیر گفت از من توی بیشرمتر |
|
|
کین جهان خوردی و خواهی تو ز طمع |
|
کان جهان با این جهان گیری به جمع |
|
|
خندهاش آمد مال داد آن پیر را |
|
پیر تنها برد آن توفیر را |
|
|
غیر آن پیر ایچ خواهنده ازو |
|
نیم حبه زر ندید و نه تسو |
|
|
نوبت روز فقیهان ناگهان |
|
یک فقیه از حرص آمد در فغان |
|
|
کرد زاریها بسی چاره نبود |
|
گفت هر نوعی نبودش هیچ سود |
|
|
روز دیگر با رگو پیچید پا |
|
ناکس اندر صف قوم مبتلا |
|
|
تختهها بر ساق بست از چپ و راست |
|
تا گمان آید که او اشکستهپاست |
|
|
دیدش و بشناختش چیزی نداد |
|
روز دیگر رو بپوشید از لباد |
|
|
هم بدانستش ندادش آن عزیز |
|
از گناه و جرم گفتن هیچ چیز |
|
|
چونک عاجز شد ز صد گونه مکید |
|
چون زنان او چادری بر سر کشید |
|
|
در میان بیوگان رفت و نشست |
|
سر فرو افکند و پنهان کرد دست |
|
|
هم شناسیدش ندادش صدقهای |
|
در دلش آمد ز حرمان حرقهای |
|
|
رفت او پیش کفنخواهی پگاه |
|
که بپیچم در نمد نه پیش راه |
|
|
هیچ مگشا لب نشین و مینگر |
|
تا کند صدر جهان اینجا گذر |
|
|
بوک بیند مرده پندار به ظن |
|
زر در اندازد پی وجه کفن |
|
|
هر چه بدهد نیم آن بدهم به تو |
|
همچنان کرد آن فقیر صلهجو |
|
|
در نمد پیچید و بر راهش نهاد |
|
معبر صدر جهان آنجا فتاد |
|
|
زر در اندازید بر روی نمد |
|
دست بیرون کرد از تعجیل خود |
|
|
تا نگیرد آن کفنخواه آن صله |
|
تا نهان نکند ازو آن دهدله |
|
|
مرده از زیر نمد بر کرد دست |
|
سر برون آمد پی دستش ز پست |
|
|
گفت با صدر جهان چون بستدم |
|
ای ببسته بر من ابواب کرم |
|
|
گفت لیکن تا نمردی ای عنود |
|
از جناب من نبردی هیچ جود |
|
|
سر موتوا قبل موت این بود |
|
کز پس مردن غنیمتها رسد |
|
|
غیر مردن هیچ فرهنگی دگر |
|
در نگیرد با خدای ای حیلهگر |
|
|
یک عنایت به ز صد گون اجتهاد |
|
جهد را خوفست از صد گون فساد |
|
|
وآن عنایت هست موقوف ممات |
|
تجربه کردند این ره را ثقات |
|
|
بلک مرگش بیعنایت نیز نیست |
|
بیعنایت هان و هان جایی مهایست |
|
|
آن زمرد باشد این افعی پیر |
|
بی زمرد کی شود افعی ضریر |
|