| | | | | | |
|
آن یکی زن شوی خود را گفت هی |
|
ای مروت را به یک ره کرده طی |
|
|
هیچ تیمارم نمیداری چرا |
|
تا بکی باشم درین خواری چرا |
|
|
گفت شو من نفقه چاره میکنم |
|
گرچه عورم دست و پایی میزنم |
|
|
نفقه و کسوهست واجب ای صنم |
|
از منت این هر دو هست و نیست کم |
|
|
آستین پیرهن بنمود زن |
|
بس درشت و پر وسخ بد پیرهن |
|
|
گفت از سختی تنم را میخورد |
|
کس کسی را کسوه زین سان آورد |
|
|
گفت ای زن یک سالت میکنم |
|
مرد درویشم همین آمد فنم |
|
|
این درشتست و غلیظ و ناپسند |
|
لیک بندیش ای زن اندیشهمند |
|
|
این درشت و زشتتر یا خود طلاق |
|
این ترا مکروهتر یا خود فراق |
|
|
همچنان ای خواجهی تشنیع زن |
|
از بلا و فقر و از رنج و محن |
|
|
لا شک این ترک هوا تلخیدهست |
|
لیک از تلخی بعد حق بهست |
|
|
گر جهاد و صوم سختست و خشن |
|
لیک این بهتر ز بعد ممتحن |
|
|
رنج کی ماند دمی که ذوالمنن |
|
گویدت چونی تو ای رنجور من |
|
|
ور نگوید کت نه آن فهم و فن است |
|
لیک آن ذوق تو پرسش کردنست |
|
|
آن ملیحان که طبیبان دلاند |
|
سوی رنجوران به پرسش مایلاند |
|
|
وز حذر از ننگ و از نامی کنند |
|
چارهای سازند و پیغامی کنند |
|
|
ورنه در دلشان بود آن مفتکر |
|
نیست معشوقی ز عاشق بیخبر |
|
|
ای تو جویای نوادر داستان |
|
هم فسانهی عشقبازان را بخوان |
|
|
بس بجوشیدی درین عهد مدید |
|
ترکجوشی هم نگشتی ای قدید |
|
|
دیدهای عمری تو داد و داوری |
|
وانگه از نادیدگان ناشیتری |
|
|
هر که شاگردیش کرد استاد شد |
|
تو سپستر رفتهای ای کور لد |
|
|
خود نبود از والدینت اختبار |
|
هم نبودت عبرت از لیل و نهار |
|