| | | | | | |
| |
بود شاهی شاه را بد سه پسر |
|
هر سه صاحب‌فطنت و صاحب‌نظر |
|
| |
هر یکی از دیگری استوده‌تر |
|
در سخا و در وغا و کر و فر |
|
| |
پیش شه شه‌زادگان استاده جمع |
|
قرة العینان شه هم‌چون سه شمع |
|
| |
از ره پنهان ز عینین پسر |
|
می‌کشید آبی نخیل آن پدر |
|
| |
تا ز فرزند آب این چشمه شتاب |
|
می‌رود سوی ریاض مام و باب |
|
| |
تازه می‌باشد ریاض والدین |
|
گشته جاری عینشان زین هر دو عین |
|
| |
چون شود چشمه ز بیماری علیل |
|
خشک گردد برگ و شاخ آن نخیل |
|
| |
خشکی نخلش همی‌گوید پدید |
|
که ز فرزندان شجر نم می‌کشید |
|
| |
ای بسا کاریز پنهان هم‌چنین |
|
متصل با جانتان یا غافلین |
|
| |
ای کشیده ز آسمان و از زمین |
|
مایه‌ها تا گشته جسم تو سمین |
|
| |
عاریه‌ست این کم همی‌باید فشارد |
|
کانچ بگرفتی همی‌باید گزارد |
|
| |
جز نفخت کان ز وهاب آمدست |
|
روح را باش آن دگرها بیهدست |
|
| |
بیهده نسبت به جان می‌گویمش |
|
نی بنسبت با صنیع محکمش |
|
