| | | | | | |
|
آن یکی واعظ چو بر تخت آمدی |
|
قاطعان راه را داعی شدی |
|
|
دست برمیداشت یا رب رحم ران |
|
بر بدان و مفسدان و طاغیان |
|
|
بر همه تسخرکنان اهل خیر |
|
برهمه کافردلان و اهل دیر |
|
|
مینکردی او دعا بر اصفیا |
|
مینکردی جز خبیثان را دعا |
|
|
مر ورا گفتند کین معهود نیست |
|
دعوت اهل ضلالت جود نیست |
|
|
گفت نیکویی ازینها دیدهام |
|
من دعاشان زین سبب بگزیدهام |
|
|
خبث و ظلم و جور چندان ساختند |
|
که مرا از شر به خیر انداختند |
|
|
هر گهی که رو به دنیا کردمی |
|
من ازیشان زخم و ضربت خوردمی |
|
|
کردمی از زخم آن جانب پناه |
|
باز آوردندمی گرگان به راه |
|
|
چون سببساز صلاح من شدند |
|
پس دعاشان بر منست ای هوشمند |
|
|
بنده مینالد به حق از درد و نیش |
|
صد شکایت میکند از رنج خویش |
|
|
حق همی گوید که آخر رنج و درد |
|
مر ترا لابه کنان و راست کرد |
|
|
این گله زان نعمتی کن کت زند |
|
از در ما دور و مطرودت کند |
|
|
در حقیقت هر عدو داروی تست |
|
کیمیا و نافع و دلجوی تست |
|
|
که ازو اندر گریزی در خلا |
|
استعانت جویی از لطف خدا |
|
|
در حقیقت دوستانت دشمناند |
|
که ز حضرت دور و مشغولت کنند |
|
|
هست حیوانی که نامش اشغرست |
|
او به زخم چوب زفت و لمترست |
|
|
تا که چوبش میزنی به میشود |
|
او ز زخم چوب فربه میشود |
|
|
نفس ممن اشغری آمد یقین |
|
کو به زخم رنج زفتست و سمین |
|
|
زین سبب بر انبیا رنج و شکست |
|
از همه خلق جهان افزونترست |
|
|
تا ز جانها جانشان شد زفتتر |
|
که ندیدند آن بلا قوم دگر |
|
|
پوست از دارو بلاکش میشود |
|
چون ادیم طایفی خوش میشود |
|
|
ورنه تلخ و تیز مالیدی درو |
|
گنده گشتی ناخوش و ناپاک بو |
|
|
آدمی را پوست نامدبوغ دان |
|
از رطوبتها شده زشت و گران |
|
|
تلخ و تیز و مالش بسیار ده |
|
تا شود پاک و لطیف و با فره |
|
|
ور نمیتوانی رضا ده ای عیار |
|
گر خدا رنجت دهد بیاختیار |
|
|
که بلای دوست تطهیر شماست |
|
علم او بالای تدبیر شماست |
|
|
چون صفا بیند بلا شیرین شود |
|
خوش شود دارو چو صحتبین شود |
|
|
برد بیند خویش را در عین مات |
|
پس بگوید اقتلونی یا ثقات |
|
|
این عوان در حق غیری سود شد |
|
لیک اندر حق خود مردود شد |
|
|
رحم ایمانی ازو ببریده شد |
|
کین شیطانی برو پیچیده شد |
|
|
کارگاه خشم گشت و کینوری |
|
کینه دان اصل ضلال و کافری |
|