| | | | | | |
|
یک مذن داشت بس آواز بد |
|
در میان کافرستان بانگ زد |
|
|
چند گفتندش مگو بانگ نماز |
|
که شود جنگ و عداوتها دراز |
|
|
او ستیزه کرد و پس بیاحتراز |
|
گفت در کافرستان بانگ نماز |
|
|
خلق خایف شد ز فتنهی عامهای |
|
خود بیامد کافری با جامهای |
|
|
شمع و حلوا با چنان جامهی لطیف |
|
هدیه آورد و بیامد چون الیف |
|
|
پرس پرسان کین مذن کو کجاست |
|
که صلا و بانگ او راحتفزاست |
|
|
هین چه راحت بود زان آواز زشت |
|
گفت که آوازش فتاد اندر کنشت |
|
|
دختری دارم لطیف و بس سنی |
|
آرزو میبود او را ممنی |
|
|
هیچ این سودا نمیرفت از سرش |
|
پندها میداد چندین کافرش |
|
|
در دل او مهر ایمان رسته بود |
|
همچو مجمر بود این غم من چو عود |
|
|
در عذاب و درد و اشکنجه بدم |
|
که بجنبد سلسلهی او دم به دم |
|
|
هیچ چاره میندانستم در آن |
|
تا فرو خواند این مذن آن اذان |
|
|
گفت دختر چیست این مکروه بانگ |
|
که بگوشم آمد این دو چار دانگ |
|
|
من همه عمر این چنین آواز زشت |
|
هیچ نشنیدم درین دیر و کنشت |
|
|
خوهرش گفتا که این بانگ اذان |
|
هست اعلام و شعار ممنان |
|
|
باورش نامد بپرسید از دگر |
|
آن دگر هم گفت آری ای پدر |
|
|
چون یقین گشتش رخ او زرد شد |
|
از مسلمانی دل او سرد شد |
|
|
باز رستم من ز تشویش و عذاب |
|
دوش خوش خفتم در آن بیخوف خواب |
|
|
راحتم این بود از آواز او |
|
هدیه آوردم به شکر آن مرد کو |
|
|
چون بدیدش گفت این هدیه پذیر |
|
که مرا گشتی مجیر و دستگیر |
|
|
آنچ کردی با من از احسان و بر |
|
بندهی تو گشتهام من مستمر |
|
|
گر به مال و ملک و ثروت فردمی |
|
من دهانت را پر از زر کردمی |
|
|
هست ایمان شما زرق و مجاز |
|
راهزن همچون که آن بانگ نماز |
|
|
لیک از ایمان و صدق بایزید |
|
چند حسرت در دل و جانم رسید |
|
|
همچو آن زن کو جماع خر بدید |
|
گفت آوه چیست این فحل فرید |
|
|
گر جماع اینست بردند این خران |
|
بر کس ما میریند این شوهران |
|
|
داد جمله داد ایمان بایزید |
|
آفرینها بر چنین شیر فرید |
|
|
قطرهای ز ایمانش در بحر ار رود |
|
بحر اندر قطرهاش غرقه شود |
|
|
همچو ز آتش ذرهای در بیشهها |
|
اندر آن ذره شود بیشه فنا |
|
|
چون خیالی در دل شه یا سپاه |
|
کرد اندر جنگ خصمان را تباه |
|
|
یک ستاره در محمد رخ نمود |
|
تا فنا شد گوهر گبر و جهود |
|
|
آنک ایمان یافت رفت اندر امان |
|
کفرهای باقیان شد دو گمان |
|
|
کفر صرف اولین باری نماند |
|
یا مسلمانی و یا بیمی نشاند |
|
|
این به حیله آب و روغن کردنیست |
|
این مثلها کفو ذرهی نور نیست |
|
|
ذره نبود جز حقیری منجسم |
|
ذره نبود شارق لا ینقسم |
|
|
گفتن ذره مرادی دان خفی |
|
محرم دریا نهای این دم کفی |
|
|
آفتاب نیر ایمان شیخ |
|
گر نماید رخ ز شرق جان شیخ |
|
|
جمله پستی گنج گیرد تا ثری |
|
جمله بالا خلد گیرد اخضری |
|
|
او یکی جان دارد از نور منیر |
|
او یکی تن دارد از خاک حقیر |
|
|
ای عجب اینست او یا آن بگو |
|
که بماندم اندرین مشکل عمو |
|
|
گر وی اینست ای برادر چیست آن |
|
پر شده از نور او هفت آسمان |
|
|
ور وی آنست این بدن ای دوست چیست |
|
ای عجب زین دو کدامین است و کیست |
|