| | | | | | |
|
آن یکی در عهد داوود نبی |
|
نزد هر دانا و پیش هر غبی |
|
|
این دعا میکرد دایم کای خدا |
|
ثروتی بی رنج روزی کن مرا |
|
|
چون مرا تو آفریدی کاهلی |
|
زخمخواری سستجنبی منبلی |
|
|
بر خران پشتریش بیمراد |
|
بار اسپان و استران نتوان نهاد |
|
|
کاهلم چون آفریدی ای ملی |
|
روزیم ده هم ز راه کاهلی |
|
|
کاهلم من سایهی خسپم در وجود |
|
خفتم اندر سایهی این فضل و جود |
|
|
کاهلان و سایهخسپان را مگر |
|
روزیی بنوشتهای نوعی دگر |
|
|
هر که را پایست جوید روزیی |
|
هر که را پا نیست کن دلسوزیی |
|
|
رزق را میران به سوی آن حزین |
|
ابر را باران به سوی هر زمین |
|
|
چون زمین را پا نباشد جود تو |
|
ابر را راند به سوی او دوتو |
|
|
طفل را چون پا نباشد مادرش |
|
آید و ریزد وظیفه بر سرش |
|
|
روزیی خواهم بناگه بی تعب |
|
که ندارم من ز کوشش جز طلب |
|
|
مدت بسیار میکرد این دعا |
|
روز تا شب شب همه شب تا ضحی |
|
|
خلق میخندید بر گفتار او |
|
بر طمعخامی و بر بیگار او |
|
|
که چه میگوید عجب این سستریش |
|
یا کسی دادست بنگ بیهشیش |
|
|
راه روزی کسب و رنجست و تعب |
|
هر کسی را پیشهای داد و طلب |
|
|
اطلبوا الارزاق فی اسبابها |
|
ادخلو الاوطان من ابوابها |
|
|
شاه و سلطان و رسول حق کنون |
|
هست داود نبی ذو فنون |
|
|
با چنان عزی و نازی کاندروست |
|
که گزیدستش عنایتهای دوست |
|
|
معجزاتش بی شمار و بی عدد |
|
موج بخشایش مدد اندر مدد |
|
|
هیچ کس را خود ز آدم تا کنون |
|
کی بدست آواز صد چون ارغنون |
|
|
که بهر وعظی بمیراند دویست |
|
آدمی را صوت خوبش کرد نیست |
|
|
شیر و آهو جمع گردد آن زمان |
|
سوی تذکیرش مغفل این از آن |
|
|
کوه و مرغان همرسایل با دمش |
|
هردو اندر وقت دعوت محرمش |
|
|
این و صد چندین مرورا معجزات |
|
نور رویش بی جهان و در جهات |
|
|
با همه تمکین خدا روزی او |
|
کرده باشد بسته اندر جست و جو |
|
|
بی زرهبافی و رنجی روزیش |
|
مینیاید با همه پیروزیش |
|
|
این چنین مخذول واپس ماندهای |
|
خانه کنده دون و گردونراندهای |
|
|
این چنین مدبر همی خواهد که زود |
|
بی تجارت پر کند دامن ز سود |
|
|
این چنین گیجی بیامد در میان |
|
که بر آیم بر فلک بی نردبان |
|
|
این همیگفتش بتسخر رو بگیر |
|
که رسیدت روزی و آمد بشیر |
|
|
و آن همی خندید ما را هم بده |
|
زانچ یابی هدیهای سالار ده |
|
|
او ازین تشنیع مردم وین فسوس |
|
کم نمیکرد از دعا و چاپلوس |
|
|
تا که شد در شهر معروف و شهیر |
|
کو ز انبان تهی جوید پنیر |
|
|
شد مثل در خامطبعی آن گدا |
|
او ازین خواهش نمیآمد جدا |
|