| | | | | | |
|
آن زنی هر سال زاییدی پسر |
|
بیش از شش مه نبودی عمرور |
|
|
یاسه مه یا چار مه گشتی تباه |
|
ناله کرد آن زن که افغان ای اله |
|
|
نه مهم بارست و سه ماهم فرح |
|
نعمتم زوتر رو از قوس قزح |
|
|
پیش مردان خدا کردی نفیر |
|
زین شکایت آن زن از درد نذیر |
|
|
بیست فرزند اینچنین در گور رفت |
|
آتشی در جانشان افتاد تفت |
|
|
تا شبی بنمود او را جنتی |
|
باقیی سبزی خوشی بی ضنتی |
|
|
باغ گفتم نعمت بیکیف را |
|
کاصل نعمتهاست و مجمع باغها |
|
|
ورنه لا عین رات چه جای باغ |
|
گفت نور غیب را یزدان چراغ |
|
|
مثل نبود آن مثال آن بود |
|
تا برد بوی آنک او حیران بود |
|
|
حاصل آن زن دید آن را مست شد |
|
زان تجلی آن ضعیف از دست شد |
|
|
دید در قصری نبشته نام خویش |
|
آن خود دانستش آن محبوبکیش |
|
|
بعد از آن گفتند کین نعمت وراست |
|
کو بجان بازی بجز صادق نخاست |
|
|
خدمت بسیار میبایست کرد |
|
مر ترا تا بر خوری زین چاشتخورد |
|
|
چون تو کاهل بودی اندر التجا |
|
آن مصیبتها عوض دادت خدا |
|
|
گفت یا رب تا به صد سال و فزون |
|
این چنینم ده بریز از من تو خون |
|
|
اندر آن باغ او چو آمد پیش پیش |
|
دید در وی جمله فرزندان خویش |
|
|
گفت از من کم شد از تو گم نشد |
|
بی دو چشم غیب کس مردم نشد |
|
|
تو نکردی فصد و از بینی دوید |
|
خون افزون تا ز تب جانت رهید |
|
|
مغز هر میوه بهست از پوستش |
|
پوست دان تن را و مغز آن دوستش |
|
|
مغز نغزی دارد آخر آدمی |
|
یکدمی آن را طلب گر زان دمی |
|