| | | | | | |
| |
آن سگی می‌مرد و گریان آن عرب |
|
اشک می‌بارید و می‌گفت ای کرب |
|
| |
سایلی بگذشت و گفت این گریه چیست |
|
نوحه و زاری تو از بهر کیست |
|
| |
گفت در ملکم سگی بد نیک‌خو |
|
نک همی‌میرد میان راه او |
|
| |
روز صیادم بد و شب پاسبان |
|
تیزچشم و صیدگیر و دزدران |
|
| |
گفت رنجش چیست زخمی خورده است |
|
گفت جوع الکلب زارش کرده است |
|
| |
گفت صبری کن برین رنج و حرض |
|
صابران را فضل حق بخشد عوض |
|
| |
بعد از آن گفتش کای سالار حر |
|
چیست اندر دستت این انبان پر |
|
| |
گفت نان و زاد و لوت دوش من |
|
می‌کشانم بهر تقویت بدن |
|
| |
گفت چون ندهی بدان سگ نان و زاد |
|
گفت تا این حد ندارم مهر و داد |
|
| |
دست ناید بی‌درم در راه نان |
|
لیک هست آب دو دیده رایگان |
|
| |
گفت خاکت بر سر ای پر باد مشک |
|
که لب نان پیش تو بهتر ز اشک |
|
| |
اشک خونست و به غم آبی شده |
|
می‌نیرزد خاک خون بیهده |
|
| |
کل خود را خوار کرد او چون بلیس |
|
پاره‌ی این کل نباشد جز خسیس |
|
| |
من غلام آنک نفروشد وجود |
|
جز بدان سلطان با افضال و جود |
|
| |
چون بگرید آسمان گریان شود |
|
چون بنالد چرخ یا رب خوان شود |
|
| |
من غلام آن مس همت‌پرست |
|
کو به غیر کیمیا نارد شکست |
|
| |
دست اشکسته برآور در دعا |
|
سوی اشکسته پرد فضل خدا |
|
| |
گر رهایی بایدت زین چاه تنگ |
|
ای برادر رو بر آذر بی‌درنگ |
|
| |
مکر حق را بین و مکر خود بهل |
|
ای ز مکرش مکر مکاران خجل |
|
| |
چونک مکرت شد فنای مکر رب |
|
برگشایی یک کمینی بوالعجب |
|
| |
که کمینه‌ی آن کمین باشد بقا |
|
تا ابد اندر عروج و ارتقا |
|
