| | | | | | |
|
پس مسلمان گفت ای یاران من |
|
پیشم آمد مصطفی سلطان من |
|
|
پس مرا گفت آن یکی بر طور تاخت |
|
با کلیم حق و نرد عشق باخت |
|
|
وان دگر را عیسی صاحبقران |
|
برد بر اوج چهارم آسمان |
|
|
خیز ای پس ماندهی دیده ضرر |
|
باری آن حلوا و یخنی را بخور |
|
|
آن هنرمندان پر فن راندند |
|
نامهی اقبال و منصب خواندند |
|
|
آن دو فاضل فضل خود در یافتند |
|
با ملایک از هنر در بافتند |
|
|
ای سلیم گول واپس مانده هین |
|
بر جه و بر کاسهی حلوا نشین |
|
|
پس بگفتندش که آنگه تو حریص |
|
ای عجیب خوردی ز حلوا و خبیص |
|
|
گفت چون فرمود آن شاه مطاع |
|
من کی بودم تا کنم زان امتناع |
|
|
تو جهود از امر موسی سر کشی |
|
گر بخواند در خوشی یا ناخوشی |
|
|
تو مسیحی هیچ از امر مسیح |
|
سر توانی تافت در خیر و قبیح |
|
|
من ز فخر انبیا سر چون کشم |
|
خوردهام حلوا و این دم سرخوشم |
|
|
پس بگفتندش که والله خواب راست |
|
تو بدیدی وین به از صد خواب ماست |
|
|
خواب تو بیداریست ای بو بطر |
|
که به بیداری عیانستش اثر |
|
|
در گذر از فضل و از جهدی و فن |
|
کار خدمت دارد و خلق حسن |
|
|
بهر این آوردمان یزدان برون |
|
ما خلقت الانس الا یعبدون |
|
|
سامری را آن هنر چه سود کرد |
|
کان فن از باب اللهش مردود کرد |
|
|
چه کشید از کیمیا قارون ببین |
|
که فرو بردش به قعر خود زمین |
|
|
بوالحکم آخر چه بر بست از هنر |
|
سرنگون رفت او ز کفران در سقر |
|
|
خود هنر آن داد که دید آتش عیان |
|
نه کپ دل علی النار الدخان |
|
|
ای دلیلت گندهتر پیش لبیب |
|
در حقیقت از دلیل آن طبیب |
|
|
چون دلیلت نیست جز این ای پسر |
|
گوه میخور در کمیزی مینگر |
|
|
ای دلیل تو مثال آن عصا |
|
در کفت دل علی عیب العمی |
|
|
غلغل و طاق و طرنب و گیر و دار |
|
که نمیبینم مرا معذور دار |
|